۱۲ فوریه ۱۹۴۷ بزرگ‌ترین شهاب سنگ آهنی مشاهده‌شده تا آن زمان، یک دهانه برخوردی در سیخوته-آلین، اتحاد جماهیر شوروی ایجاد کرد. تخمین زده می‌شود ۲۳ تن از قطعات، هنگام عبور آتشین از جو جان سالم به‌در برد و به زمین رسید.
در حدود ساعت ۱۰:۳۰ صبح روز ۱۲ فوریه ۱۹۴۷، شاهدان عینی در کوه‌های سیخوته-آلین، اتحاد جماهیر شوروی، شهاب بزرگی را مشاهده کردند که درخشان‌تر از خورشید بود. این شهاب از شمال بیرون آمد و با زاویه ۴۱ درجه فرود آمد.
به گزارش دیجیاتو، درخشش شدید و صدای کرکننده سقوط تا ۳۰۰ کیلومتری در اطراف نقطه برخورد، نه‌چندان دور از لوچگورسک و تقریباً ۴۴۰ کیلومتری شمال شرقی ولادی وستوک مشاهده شد. یک مسیر از دود به طول ۳۲ کیلومتر برای چندین ساعت در آسمان باقی ماند.
هنگامی که شهاب با سرعتی در حدود ۱۴ کیلومتر بر ثانیه وارد جو شد، شروع به شکستن کرد و تکه‌ها باهم سقوط کردند. برخی قطعات خود را در عمق ۶ متری زمین دفن کردند. در ارتفاع حدود ۵.۶ کیلومتری، بزرگ‌ترین توده ظاهراً در یک انفجار شدید به‌نام انفجار هوا شکسته شد.
در ۲۰ نوامبر ۱۹۵۷ اتحاد جماهیر شوروی تمبری به مناسبت دهمین سالگرد بارش شهاب سنگ سیخوته-آلین منتشر کرد. تصویر تمبر یک نقاشی از مدودو، هنرمند شوروی که شاهد سقوط بود، است.
او در پنجره خانه خود نشسته بود و طرحی را شروع می‌کرد که گلوله آتشین ظاهر شد، بنابراین بلافاصله شروع به کشیدن آنچه می‌دید کرد.
از آنجایی‌که شهاب‌سنگ در طول روز سقوط کرد، بسیاری از شاهدان عینی آن را مشاهده کردند. ارزیابی این داده‌های رصدی به رئیس وقت کمیته شهاب سنگ آکادمی علوم اتحاد جماهیر شوروی اجازه داد تا مدار شهاب‌سنگ را قبل از برخورد با زمین تخمین بزند.
این مدار بیضی‌شکل بود، با بیشترین فاصله آن از خورشید در کمربند سیارکی، مشابه بسیاری از اجرام کوچک دیگر که از مدار زمین عبور می‌کنند. چنین مداری احتمالاً در اثر برخورد در کمربند سیارکی ایجاد شده است.
جرم پیش از ورود به اتمسفر این شهاب‌سنگ تقریباً ۹۰،۰۰۰ کیلوگرم تخمین زده شده است. جرم پس از اتمسفر شهاب‌سنگ نیز حدود ۲۳،۰۰۰ کیلوگرم بود که در آن زمان عظیم‌ترین شهاب‌سنگ برخوردی به زمین محسوب می‌شد.
میدان پراکنده اطراف این شهاب‌سنگ، منطقه بیضی‌شکلی به مساحت حدود ۱.۳ کیلومتر مربع را پوشانده است. برخی از قطعات نیز، دهانه‌های برخوردی ایجاد کردند که بزرگ‌ترین آنها حدود ۲۶ متر عرض و ۶ متر عمق داشت.
شهاب سنگ سیخوته-آلین به‌عنوان یک شهاب‌سنگ آهنی با ساختار هشت‌وجهی درشت طبقه‌بندی می‌شود. تقریباً ۹۳ درصد آن را آهن، ۵.۹ درصد نیکل، ۰.۴۲ درصد کبالت، ۰.۴۶ درصد فسفر و ۰.۲۸ درصد آن را گوگرد تشکیل می‌داد.
یک نمونه بزرگ از سیخوته-آلین در مسکو به نمایش گذاشته شده است. بسیاری از نمونه‌های دیگر توسط آکادمی علوم روسیه نگهداری می‌شوند و نمونه‌های کوچک‌تر زیادی در بازار کلکسیونر‌ها وجود دارد.
