(تصاویر) مردمی که صدسال است بر روی «نِی» زندگی می‌کنند

جزایر شناور اوروس (Uros) گوشه‌ی کوچکی از مرتفع‌ترین دریاچه قابل کشتیرانی جهان یعنی دریاچه تیتیکاکا (Titicaca) را اشغال کرده‌اند. منصفانه است اگر بگوییم هیچ جای دیگری مانند آن روی زمین وجود ندارد.

به گزارش فرادید، اعتقاد بر این است که قوم اورو (Uru) یا اوروس (Uros) از نخستین ساکنان دریاچه تیتیکاکا هستند. آن‌ها صد‌ها سال است که یک سبک زندگی شناور را حفظ کرده‌اند. اوروس‌ها برای محافظت از خود در برابر گروه‌های مهاجم، جزایر متحرکی از گیاه بومی «توتورا» ساختند و روی آن‌ها ساکن شدند؛ شاید آن‌ها تنها قومی در جهان باشند که بر روی جزیره‌هایی مصنوعی و شناور زندگی می‌کنند.

در صورت بروز تهدید، آن‌ها به سادگی می‌توانستند جزایرشان را به جای دیگری در دریاچه منتقل کنند. این راهکار مدت‌های طولانی مؤثر واقع شد، اما اینکا‌ها و اسپانیایی‌ها در نهایت جزایر آن‌ها را کشف کردند.

اورو‌ها نوادگان یکی از باستانی‌ترین گروه‌های فرهنگی در قاره آمریکا هستند و اطلاعات کمی در مورد تاریخ مرموز آن‌ها وجود دارد. افسانه‌ها حاکی از آن است که قوم اورو از نسل متکلمان زبان پوکینا هستند که اکنون منقرض شده است. زبان بومی اورو حدود پانصد سال پیش دیگر به کار نرفت، زیرا آن‌ها به تجارت و ازدواج با قبیله سرزمین اصلی آیمارا ادامه دادند و مردمان اورو اکنون بیشتر به زبان بومی آیمارا ارتباط برقرار می‌کنند. آن‌ها زبان مادری‌شان را از دست داده‌اند، اما بسیاری از جنبه‌های منحصر به فرد فرهنگ اصلی‌شان را حفظ کرده‌اند.

جزایر اوروس در سمت پرویی دریاچه تیتیکاکا، چند مایل دورتر از پونو، شهر اصلی ساحل دریاچه، شناور هستند. این جزایر قبلاً به وسط دریاچه نزدیک‌تر بودند، اما پس از طوفان ویرانگر سال ۱۹۸۶ به ساحل نزدیک‌تر شدند یا بازسازی شدند.

فرهنگ جزایر اوروس

پرو خانه نزدیک به ۲۰۰۰ نفر اوروسی است. حدود ۱۲۰۰ نفر هنوز در جزایر شناور دریاچه تیتیکاکا زندگی می‌کنند. گیاه توتورا که از بستر‌های وسیعی که به وفور در دریاچه رشد می‌کنند، برداشت می‌شود ستون اصلی زندگی اوروس را تشکیل می‌دهد. خانه‌ها، قایق‌ها و خود جزایر همگی از نی توتورا ساخته شده‌اند.

اوروس‌ها نسل‌هاست عمدتاً از طریق ماهیگیری، شکار پرندگان و جمع‌آوری تخم پرندگان از بستر‌های نی زندگی می‌کنند. کودکان در اوروس می‌توانند به مهدکودک و مدرسه ابتدایی بروند. با این حال، کودکان بزرگتر برای ادامه تحصیل باید از جزایر شناورشان «پیاده» شوند و به سرزمین اصلی بروند.

این روز‌ها اوروس‌ها از طریق گردشگری درآمد کسب می‌کنند. این موضوع امکانات مدرنی را برای مجمع‌الجزایر به ارمغان آورده، از جمله امکانات بهداشتی بهبودیافته و پنل‌های خورشیدی که خطر آتش‌سوزی ناشی از شعله‌های باز را کاهش می‌دهند. آن‌ها از فناوری مدرن استقبال کرده‌اند و بیشتر ساکنان جزیره از تلفن‌های همراه و تلویزیون‌هایی استفاده می‌کنند که برق‌شان از پنل‌های خورشیدی تامین می‌شود.

جزایر شناور دریاچه تیتیکاکا چگونه ساخته می‌شوند؟

مردمان اوروس برای ساختن جزیره، با گره زدن لایه‌هایی از ریشه‌های توتورا بهم، یک پایه‌ی محکم، اما سبک ایجاد میکنند. ریشه‌های توتورا به طور طبیعی در زمان برداشت شناور هستند. ریشه‌ها در طول فصل بارندگی بین نوامبر و مارس، در سطح دریاچه شناور می‌شوند. مردان اوروس مسئول جمع‌آوری بهترین ریشه‌ها برای جزایرشان هستند. اگر ریشه‌ها خاک زیادی داشته باشند، فرو می‌روند.

یکی از گربه‌هایی که برای گرفتن موش در جزیره‌ها نگه‌داری می‌شوند

بالای پایه ریشه توتورا، لایه‌های زیادی از نی‌های توتورا دسته‌بندی و روی هم چیده شده‌اند. آن‌ها جزایر را با طناب و چوب اکالیپتوس در یک مکان ثابت نگه می‌دارند. ساکنان جزیره می‌توانند هر جزیره را تا ۳۰ سال حفظ کنند و یکبار در هفته در فصل بارندگی و یکبار در ماه در فصل خشک، لایه‌های جدیدی از نی به آن اضافه کنند.

بین ۶۰ تا ۱۰۰ مورد از این جزایر شناور ساخته دست بشر هنوز وجود دارند، اما شمار آن‌ها ثابت نیست. برای نمونه، جزایر می‌توانند با هم ترکیب یا از هم جدا شوند، به مرور زمان خراب شوند یا جزیره‌نشینان جزایر جدیدی بسازند.