این جنگنده تک سرنشین اساسا یک نسخه به شدت ارتقا یافته از هواپیمای سوخو سو-۲۷ (در ناتو به نام فلنکر شناخته می‌شود) است. این جت جنگنده در ابتدا برای صادرات در نظر گرفته شده بود. با این وجود، سو-۳۵ از سال ۲۰۱۴ در خدمت نیروی هوایی روسیه قرار دارد و نخستین استقرار جنگی خود را در سال ۲۰۱۵ در سوریه تجربه کرد.
سوخو سو-۳۵ (Sukhoi Su-۳۵) به عنوان یکی از پیشرفته‌ترین سامانه‌های هواگرد نسل ۴++ در نظر گرفته می‌شود. این جت جنگنده بین کشور‌های غربی با نام فلنکر-ئی (Flanker-E) شناخته می‌شود.
به گزارش عصر ایران؛ سو-۳۵ جنگنده‌ای چند منظوره با قدرت مانور بالا است که با هدف مقابله با تهدیدات هوایی، زمینی و همچنین درگیری با نیرو‌های سطحی دریایی دشمن طراحی شده است.
این جنگنده تک سرنشین اساسا یک نسخه به شدت ارتقا یافته از هواپیمای سوخو سو-۲۷ (در ناتو به نام فلنکر شناخته می‌شود) است. این جت جنگنده در ابتدا برای صادرات در نظر گرفته شده بود. با این وجود، سو-۳۵ از سال ۲۰۱۴ در خدمت نیروی هوایی روسیه قرار دارد و نخستین استقرار جنگی خود را در سال ۲۰۱۵ در سوریه تجربه کرد. در آن زمان، از این جت جنگنده برای پشتیبانی از هواپیما‌های روسی دیگر در ماموریت‌های بمباران استفاده شد.
سوخو سو-۳۵ خود را به عنوان دشمنی بسیار توانمند برای برخی از جنگنده‌های نسل چهارم غربی از جمله اف-۱۵ ایگل، اف/ای-۱۸ سوپر هورنت و یوروفایتر تایفون مطرح کرده است. اگرچه سوخو سو-۲۷ در ابتدا برای مقابله با اف-۱۵ ایگل آمریکا در دهه ۱۹۷۰ توسعه یافت، اما سوخو سو-۳۵ پاسخی به جنگنده اف-۱۶ فایتینگ فالکون بود.
توسعه آنچه که در نهایت به سوخو سو-۳۵ تبدیل شد، در اوایل دهه ۱۹۸۰ آغاز شد. این هواپیما نخستین پرواز خود را در سال ۱۹۸۸ انجام داد و در آن زمان به نام سو-۲۷ ام شناخته می‌شد. این نسخه‌ای فوق چابک از سو-۲۷ برای ماموریت‌های برتری هوایی و همچنین با قابلیت حضور در ماموریت‌های هوا به سطح بود.
این جت جنگنده به عنوان جایگزینی برای جنگنده‌های سو-۲۷ و میگ-۲۹ شوروی پیشنهاد شد و تولید اولیه سو-۲۷ ام در سال ۱۹۸۸ آغاز شد. پس از مدت کوتاهی، این هواپیما به عنوان سو-۳۵ دوباره طراحی شد. با این وجود، تنها ۱۲ فروند از این مدل شامل ۹ فروند هواپیمای پیش تولید برای نیروی هوایی روسیه تکمیل شد و در سال ۱۹۹۵ تولید آن متوقف شد.
با از سرگیری تولید، نسخه‌های بهبود یافته از سو-۳۵ از جمله سو-۳۵ بی ام و سو-۳۵ یو بی معرفی شدند. با این وجود، تنها سو-۳۵ اس که نخستین پرواز خود را در سال ۲۰۰۸ انجام داد، به عنوان نسخه نهایی به تعداد زیاد تولید شد.
چین ۲۴ فروند از این جنگنده چند منظوره را در سال ۲۰۱۵ سفارش داد و به نخستین مشتری خارجی آن تبدیل شد.
در شرایطی که سو-۳۵ اس به طور کلی از طراحی بال-بدنه ترکیبی سو-۲۷ بهره می‌برد، اما می‌توان آن را به واسطه کانارد‌ها (پیش بال ها) از نسخه اصلی متمایز کرد. این جت جنگنده به دو پیشرانه قدرتمند ساترن‌ای ال-۴۱ اف ۱ اس مجهز است که امکان دستیابی به سرعت‌های فراصوت بدون استفاده از پس سوز را فراهم می‌کنند.
پیشرانه‌ها همچنین به دلیل استفاده از سامانه بردار رانش سه بعدی، سو-۳۵ را به هواپیمایی بسیار مانورپذیر تبدیل می‌کنند.
بیشینه وزن برخاست از زمین سو-۳۵ برابر با ۳۴.۵ تن است و می‌تواند به بیشینه سرعت ۲۵۰۰ کیلومتر بر ساعت دست یابد. برد عملیاتی این جنگنده بین ۱۵۰۰ تا ۴۵۰۰ کیلومتر است و می‌تواند تا ۲۰ هزار متر اوج بگیرد.
سوخو سو-۳۵ اگرچه در درجه نخست به عنوان یک جنگنده برتری هوایی شناخته می‌شود، اما دارای توانایی ثانویه شرکت در ماموریت‌های هوا به سطح نیز است. این هواپیما می‌تواند مقدار زیادی سلاح را حمل کند. سو-۳۵ دارای ۱۲ نقطه اتصال روی بال‌ها و بدنه خود است که امکان حمل مهمات با بیشینه وزن ۸۰۰۰ کیلوگرم را فراهم می‌کنند. این جت جنگنده توانایی حمل انواع مختلفی از سلاح‌های هوا به هوا، هوا به سطح، ضد تشعشع، موشک‌های ضد کشتی و همچنین بمب‌های هدایت شونده تلویزیونی، لیزری و ماهواره‌ای را دارد.
همچنین، سو-۳۵ به یک توپ ۳۰ میلیمتری جی اس اچ-۳۰-۱ با ۱۵۰ گلوله مسلح است.
این جنگنده می‌تواند به یک غلاف جنگ الکترونیک مجهز شود که قابلیت جمینگ قدرتمندی را برای آن فراهم می‌کند. گزارش شده است که جمر پیشرفته آن می‌تواند عملکرد رادار‌های دشمن را کاهش داده و همچنین رادار‌های آنبورد موجود در موشک ها، به ویژه ایم-۱۲۰ای ام آر‌ای ای ام را کور کند.
همچنین، گزارش شده است که سوخو سو-۳۵ به سامانه کنترل راداری آنبورد، سامانه مکان یابی اپتیکال، و مجموعه دفاع شخصی آنبورد مجهز است. این جت جنگنده توانایی کنترل اقدامات گروه هوانوردی در آسمان و همچنین استفاده از مدرن‌ترین موشک‌های هدایت شونده را دارد.
خلبان سو-۳۵ دارای دو سامانه ارتباطات رادیویی رمزگذاری شده وی اچ اف/یو اچ اف و یک سامانه پیوند داده نظامی مقاوم در برابر پارازیت بین هواپیما‌های اسکادران و بین هواپیما و کنترل زمینی است. سامانه ناوبری آن مبتنی بر یک نمایشگر نقشه دیجیتال با یک سامانه ناوبری اینرسیایی متصل به بدنه و یک سامانه موقعیت یابی جهانی است.
به رغم آنکه جنگنده‌های نسل جدید وارد میدان رقابت شده اند، اما سو-۳۵ همچنان قابلیت‌های عملیاتی بالایی دارد و همین امر موجب شده تا نیروی هوایی روسیه به این پرنده همه کاره نیاز بالایی داشته باشد.
