در جلسه دیروز شورای شهر چمران جملاتش را با گریه شروع کرد علاوه بر اشاره به بیتجربگی رضا سیفی برای تصدی شهرداری منطقه ۱۷ به اعضای شورا توصیه کرد که به سمت دودستگی نروند، زیرا خود او و همتیمیهایش با همین دودستگی در شورای اول به قدرت در شورای دوم رسیدهاند و در نهایت ماجرا با دعوت بغضآلود چمران به اتحاد به پایان رسید.
دیروز روز عجیبی برای شورای ششم شهر تهران بود. شورایی یکدست اصولگرا که این روزها محل جدال طرفداران زاکانی و قالیباف شده است. ماجرا از راه ندادن جعفر بندیشربیانی، عضو شورا توسط شهردار منطقه ۱۷ شروع شد. رضا سیفی که از دستیاری رسانه شهردار تهران به شهرداری منطقه ۱۷ رسید، بعد از قهر اعضای شورا از صحن در واکنش به عدم اطلاع از جزئیات قرارداد زاکانی با چینیها در دفاع از شهردار خود، عضو شورا را به ساختمان شهرداری منطقه راه نداد.
به گزارش سازندگی، این اتفاق جلسه دیروز صحن شورا را تحت تاثیر قرار داد. چمران در ابتدای جلسه، پاسخی واضح به ماجرا نداد، اما در نهایت بعد از نطق تند جعفر بندیشربیانی در واکنش به این موضوع، او هم اظهارنظر کرد. شربیانی در نطق خود به زاکانی یادآوری کرد که او نه ناصر امانی و نه هیچ کدام از یاران قالیباف که به او برای شهردار شدنش رای ندادند بلکه او همراه با سوده نجفی و مهدی اقراریان که این روزها مورد غضب شهردار تهران هستند، به زاکانی رای داده است!
او به زاکانی گفت که خود را با عملکرد درخشان ۱۲ ساله قالیباف در شهرداری تهران آن هم با عملکرد نزدیک به صفرش مقایسه نکند. او گفت: رضا سیفی که عکاس شلوار گلی شهردار تهران بوده در جایگاهی نیست که شهردار یک منطقه شود. بعد از آن نماینده شهرداری نطق شربیانی را نطق سیاسی دانست و خواست که جواب شورا را بدهد، اما اقراریان، یکی از منتقدان زاکانی خطاب به او گفت که به جای تو باید رئیست (زاکانی) پاسخگوی ما باشد.
درخواستی که سبب واکنش تند پرویز سروری، نایبرئیس شورا و یار غار زاکانی شد. او خطاب به اقراریان چندین بار گفت: «بشین سر جایت»، واکنشی که یادآوری پدرخواندگی سروری آن هم در ماجرای ورود برخی از اعضای شورا به لیست شورای ششم بود. اقراریان، اما با لحن آرام گفت که «آقای سروری من سر جایم نشستهام». در نهایت این مهدی چمران بود که ماجرا را ختم به خیر کرد.
او که جملاتش را با گریه شروع کرد علاوه بر اشاره به بیتجربگی رضا سیفی برای تصدی شهرداری منطقه ۱۷ به اعضای شورا توصیه کرد که به سمت دودستگی نروند، زیرا خود او و همتیمیهایش با همین دودستگی در شورای اول به قدرت در شورای دوم رسیدهاند و در نهایت ماجرا با دعوت بغضآلود چمران به اتحاد به پایان رسید.