اسرائیل پس از حمله به اردوگاه آوارگان در رفح مدعی شده بود که هیچ چادری در مجاورت اهداف وجود نداشته، اما تحقیق‌ها نشان می‌دهد که ادعای اشغالگران حقیقت ندارد، زیرا این اردوگاه در این منطقه وجود داشته است.
نشریه نیویورک‌تایمز در گزارشی به بررسی جزئیات حمله جمایتکارانه رژیم صهیونیستی به اردوگاه آوارگان شهر رفح در جنوب نوار غزه کرده است.
به گزارش میزان، این روزنامه آمریکایی، می‌نویسد که رژیم صهیونیستی به اردوگاه آوارگان در شهر رفح حمله کرده و ۲ بمب ۲۵۰ پوندی بر روی سازه‌های موقت این اردوگاه پرتاب کرد. ترکش‌های مرگ‌بار به هر طرف اصابت کرد و پس از آن آتش‌سوزی رخ داد.
در پی این حمله تا صبح ده‌ها فلسطینی به شهادت رسیدند.
در پی این حمله در ۲۶ می (۶ خرداد) خشم بین‌المللی برانگیخته شد. بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی که معمولا انتقاد از جنگ این رژیم را رد می‌کند، مجبور شد کشتار غیرنظامیان را یک «حادثه غم‌انگیز» بخواند.
دانیل هاگاری، سخنگوی ارتش رژیم صهیونیستی، مدعی شد که هیچ چادری در مجاورت اهداف وجود ندارد. این رژیم همچنین ادعا کرد که مراقبت زیادی برای جلوگیری از آسیب به غیرنظامیان انجام داده است و تحقیق‌هایی را درباره این حمله آغاز خواهد کرد.
نیویورک‌تایمز نوشت: با چندین شاهد و کارشناسان مهمات صحبت کردیم، فیلم‌ها را بررسی کردیم و تصاویر ماهواره‌ای را تجزیه و تحلیل کردیم تا تصویر واضح‌تری از حمله جمع‌آوری کنیم.
نیر دینار، سخنگوی ارتش رژیم صهیونیستی در گفتگو با تایمز مدعی شد که نیرو‌های این رژیم از قبل اطلاع نداشتند که تاسیسات مورد هدف در مکانی است که به افرادی که به دنبال سرپناه هستند، خدمت می‌کند.
اما تحقیقات تایمز نشان داد که رژیم صهیونیستی اهدافی را در داخل اردوگاهی که برای ماه‌ها وجود داشته و به صد‌ها نفر از آواره‌های جنگ پناه داده بود، بمباران کرد.
پیش از عملیات نظامی رژیم صهیونیستی در رفح، که در ۶ ماه می (۱۷ اردیبهشت) آغاز شد، ارتش رژیم صهیونیستی دستور تخلیه محله‌های شرق مرکز شهر را صادر کرده بود؛ اما این رزیم دستور تخلیه منطقه‌ای که شامل این اردوگاه بود (که ۳۵۰ خانواده را در خود جای داده بود) صادر نکرد.
این اردوگاه (کمپ اول کویت السلام) چند ماه پیش در نزدیکی منطقه تل‌السلطان در شمال غربی رفح ایجاد شد. وسعت این اردوگاه در نهایت گسترش یافته و ده‌ها چادر و حدود ۴۰ سوله فلزی بلند با قاب‌های چوبی را در خود جاای می‌داد.
جنگنده‌های رژیم صهیونیستی ۲ بمب GBU-۳۹ ساخت آمریکا را با قطر کوچک بر روی این اردوگاه پرتاب کردند که وزن هر کدام حدود ۲۵۰ پوند (۱۱۴ کیلوگرم) و حامل ۳۷ پوند (حدود ۱۷ کیلوگرم) مواد منفجره بود. این بمب‌های هدایت‌شونده دارای بال‌ها و باله‌های دمی هستند که پس از رها شدن بیرون می‌آیند و به آن‌ها اجازه می‌دهند مسافت‌های طولانی را حرکت کنند و به سمت اهداف خود هدایت شوند.
شرکت بوئینگ، سازنده GBU-۳۹، این نوع بمب را به‌عنوان یک سلاح دقیق با آسیب جانبی کم معرفی می‌کند.
رژیم صهیونیستی به دلیل استفاده از مهمات سنگین در مناطق پرجمعیت همواره مورد انتقاد شدید قرار گرفته و متهم به ایجاد تلفات و ویرانی بی‌رویه است.
جان کربی، هماهنگ‌کننده ارتباط راهبردی شورای امنیت ملی کاخ سفید، مدعی شده بود که که استفاده از بمب‌هایی به اندازه GBU-۳۹ مطمئنا نشان‌دهنده تلاش برای حمله‌های محتاطانه، هدفمند و دقیق است.
اما در این حمله ترکیب سلاح، مکان و زمان باعث تخریب بسیار فراتر شد. این انفجار‌ها محفظه فولادی بمب‌ها را به قطعه‌هایی تقسیم کرد که می‌تواند به مرگ و مجروحیت تا شعاع ۵۷۰ فوتی (بیش از ۱۷۰ متر) منجر شود.
سوله‌هایی که مورد هدف قرار گرفتند در چند متری چندین چادر دیگر و همچنین وسایل نقلیه پارک شده قرار داشتند. ویدیوی پهپاد نظامی رژیم صهیونیستی که از سوی روزنامه تایمز تحلیل شده، دست‌کم ۴ نفر را در حال قدم زدن در نزدیکی چادر‌ها در زمان انفجار بمب‌ها نشان می‌دهد.
۲ دقیقه بعد، تصاویری که از دور فیلمبرداری شده بود، شعله‌های بزرگ آتش را نشان می‌داد. تجزیه و تحلیل تصاویر ماهواره‌ای روز بعد نشان می‌دهد که ۲ سوله مورد هدف و ۲ سوله نزدیک به آن‌ها از بین رفتند.
ویدیویی که از سوی شاهدان بلافاصله پس از حمله ضبط شد، هرج‌ومرج را به تصویر کشید؛ فلسطینی‌هایی در حال دویدن و فریاد زدن، بیرون کشیدن اجساد شعله‌ور و سوخته و تلاش برای نجات دادن افراد زنده. همچنین مردی جسد بی‌سر کودکی را بالا گرفته بود.
نیویورک تایمز می‌نویسد: اگرچه او (دانیل هاگاری، سخنگوی ارتش رژیم صهیونیستی) گفت هیچ چادری در مجاورت اهداف وجود ندارد، اما تصاویر ماهواره‌ای از همان روز بیش از ۶۰ چادر و دیگر سازه‌های موقت را در فاصله ۵۰۰ فوتی اهداف نشان می‌دهد.
هاگاری همچنین ادعا کرد که این حمله به محوطه نزدیک تاسیسات سازمان ملل یا یک منطقه بشردوستانه تعیین شده را مورد حمله قرار نداد.
یکی از سازمان‌هایی که این مرکز را اداره می‌کرد، گفت که مقام‌های صهیونیست از وجود این اردوگاه آگاه بودند و برای انتخاب مکان ایجاد این اردوگاه با آن‌ها اطلاع داده شده بود.
