درمان زخم‌های دیابتی بسیار دشوار است که عمدتا به دلیل التهاب بلندمدت و افزایش خطر عفونت پیش می‌آید.
گروهی از پژوهشگران چینی نوعی پانسمان زیست‌فعال ابداع کرده‌اند که می‌تواند تحولی را در درمان زخم‌های مزمن دیابت ایجاد کند.
به گزارش ایسنا، درمان زخم‌های دیابتی بسیار دشوار است که عمدتا به دلیل التهاب بلندمدت و افزایش خطر عفونت پیش می‌آید.
درمان‌های سنتی اغلب تنها محافظت غیرفعال را ارائه می‌کنند و در تعامل پویا با محیط زخم ناکام هستند. این محدودیت بر نیاز به درمان‌های پیشرفته‌ای تأکید می‌کند که می‌توانند عدم تعادل را در روند بهبود زخم اصلاح کنند و راه‌حل‌های مؤثرتری را برای مدیریت زخم‌های دیابتی ارائه دهند.
توسعه پانسمان‌های فعال زیستی مانند غشا‌های نانوفیبری «پلی ال لاکتیک اسید» (PLLA) که با نانوذرات نقره و کورکومین ترکیب شده‌اند، نشان‌دهنده یک پیشرفت بزرگ به سمت درمان‌های پیشرفته است. این غشا‌های ابتکاری برای تقویت فرآیند بهبود با هدف قرار دادن مشکلات اساسی مرتبط با زخم‌های دیابتی مانند التهاب و عفونت بیش از حد طراحی شده‌اند.
پژوهش جدید گروهی از پژوهشگران «دانشگاه پزشکی مودانجیانگ» (MMU) و موسسات وابسته، اثربخشی غشا‌های نانوفیبری پلی ال لاکتیک اسید را ارزیابی کرده است. این غشا‌ها که با کورکومین و نانوذرات نقره تزریق می‌شوند، روند بهبود زخم‌های دیابتی را به طور قابل توجهی بهبود می‌بخشند.
این غشا‌ها فواید دوگانه‌ای دارند. ویژگی آنتی‌اکسیدانی آنها گونه‌های مضر اکسیژن فعال را در محیط زخم کاهش می‌دهد و در عین حال، فعالیت ضد باکتریایی قوی آنها خطر عفونت را کم می‌کند. آزمایش‌های انجام‌شده روی موش‌های دیابتی، توانایی غشاء را در ارتقای فرآیند‌های درمانی حیاتی مانند رگ‌زایی و رسوب کلاژن نشان داد. این یافته‌ها نشان می‌دهند که غشا‌ها نه تنها از زخم‌ها محافظت می‌کنند، بلکه به طور فعال به روند بهبودی سرعت می‌دهند. این ویژگی، آنها را به عنوان یک نوآوری درمانی مهم برای مدیریت زخم دیابت با کاربرد‌های بالقوه در مراقبت گسترده‌تر زخم مزمن نشان می‌دهد.
دکتر «یانهوی پو» (Yanhui Chu) پژوهشگر ارشد این پروژه گفت: غشا‌های PLLA/C/Ag یک پیشرفت قابل توجه در مراقبت از زخم دیابت هستند. توانایی آنها در تعدیل موثر محیط زخم و بهبود آن می‌تواند استاندارد جدیدی را در درمان ایجاد کند و امیدبخش میلیون‌ها نفر باشد که تحت تأثیر عوارض مرتبط با دیابت قرار دارند.
این پژوهش در مجله «Burns & Trauma» به چاپ رسید.
