سال ۱۹۳۵میلادی در یک تابوت چوبی در شهر باستانی «تبای» مصر، جسد زنی مومیایی‌شده کشف شد که حالت دهان باز و چهره نگرانش، توجه باستان‌شناسان را به خود جلب کرد؛ آن‌قدر که نام این زن مومیایی‌شده را «مومیایی جیغ‌زن» نامیدند.
زنی با مو‌های مصنوعی، دندان‌های سالم و طلا‌ها و نقره‌هایی در انگشت که در موزه بزرگ مصر در قاهره از آن نگه‌داری می‌شود.
به گزارش همشهری‌آنلاین، اما حالا و با رشد فناوری، محققان تصمیم گرفتند با استفاده از دستگاه‌های سی‌تی‌اسکن پیشرفته و تصویربرداری مادون قرمز، دوباره این مومیایی متعلق به ۳۵۰۰سال پیش را بررسی کنند تا شاید دریابند چه چیزی باعث حالت جیغ‌مانند چهره او شده است؟
یکی از مهم‌ترین دلایل شگفتی پژوهشگران آن است که مطالعات نشان می‌دهد مومیایی‌کنندگان باستان، به طور معمول، استخوان فک و جمجمه را به هم می‌پیچیدند تا دهان متوفی باز نماند، اما حالت فریاد در این مومیایی، پدیده‌ای نادر است.
در گزارشی که اخیرا دانشمندان منتشر کرده‌اند، اعلام شده که این زن ناشناس، یک متر و ۵۴سانتی‌متر قد داشته و از آرتروز خفیف ستون فقرات رنج می‌برده است. پژوهشگران دریافته‌اند که حالت جیغ صورت مومیایی شده، احتمالا به خاطر انقباض مرگ یا حتی ترس از مرگ بوده است. حتی این احتمال را می‌دهند او در عرض ۱۸تا ۳۶ساعت پس از مرگ، یعنی قبل از شل‌شدن اجزای بدن، مومیایی شده و حالت دهان او، به این دلیل باشد. دلایل دیگری مثل فرایند تجزیه، سرعت خشک‌شدن و نیروی فشار هم از دیگر دلایل مطرح شده است.
شباهت مومیایی جیغ‌زن با مجموعه نقاشی «جیغ»، اثر معروف «ادوارد مونک» هم قابل توجه است؛ به‌خصوص که کارشناسان بعد از گذشت سال‌ها از خلق این اثر، هنوز هم به درستی نمی‌دانند دلیل اصلی جیغ‌زدن‌های مرد به تصویرکشیده شده چیست؟
نقاشی «جیغ»، اثر معروف «ادوارد مونک»
