ایرانی‌های مهاجرت کرده نقش بسزایی در تیم پناهندگان پارالمپیک خواهند داشت. پیش از این در المپیک، در عدد و رقمی نگران‌کننده، ۱۴ ایرانی عضوی از تیم پناهندگان بودند که قریب به ۴۰ درصد کاروان پناهندگان المپیک را تشکیل می‌دادند. اتفاق عجیب درباره کاروان پناهندگان پارالمپیکی اینکه در این تیم هم قریب به ۴۰ درصد را ایرانی‌ها تشکیل می‌دهند.
بازی‌های پارالمپیک پاریس ۲۰۲۴ از امروز به‌طور رسمی استارت می‌خورد تا پس از بازی‌های المپیک، فرانسوی‌ها برای دومین میزبانی مهم در طول چند هفته مهیا شوند. اتفاق درخور توجهی که در این دوره از بازی‌ها رخ داده، مربوط به تغییر در مراسم افتتاحیه است که در بدعتی نو، مقرر شده اعضای کاروان تیم پناهندگان پارالمپیک، پیش از سایر کشور‌ها رژه مرسوم را به جا بیاورند.
این مورد از آن جهت اهمیت دارد که درست مثل بازی‌های المپیک، ایرانی‌های مهاجرت کرده نقش بسزایی در تیم پناهندگان پارالمپیک خواهند داشت. پیش از این در المپیک، در عدد و رقمی نگران‌کننده، ۱۴ ایرانی عضوی از تیم پناهندگان بودند که قریب به ۴۰ درصد کاروان پناهندگان المپیک را تشکیل می‌دادند. اتفاق عجیب درباره کاروان پناهندگان پارالمپیکی اینکه در این تیم هم قریب به ۴۰ درصد را ایرانی‌ها تشکیل می‌دهند.
این دوره برای سومین بار در تاریخ است که تیم پناهندگان در پارالمپیک مسابقه می‌دهد. قرار شده که اعضای این تیم در شش رشته پاراتکواندو، پارادوومیدانی، پاراتری‌اتلون، پاراوزنه‌برداری، پاراتنیس و پاراشمشیر به مصاف رقبا بروند. در این دوره، اعضای تیم پناهندگان پارالمپیک را هشت نفر تشکیل می‌دهند که از این تعداد، سه نفر ایرانی‌هایی هستند که در قالب این تیم به مصاف سایر رقبا می‌روند. در بین ایرانی‌هایی که این روز‌ها عضوی از این تیم هستند، چهره نام‌آشنایی هم دیده می‌شود که پیش از این در پارالمپیک لندن با پرچم ایران به میدان رفته و اگر مصدومیت مانع نمی‌شد، در پارالمپیک ریو هم با پرچم ایران شرکت می‌کرد.
نکته حائز اهمیت اینکه چهار ورزشکاری که این روز‌ها قرار است در قالب تیم پناهندگان به میدان بروند، سابقه حضور در المپیک‌های قبل را داشته و قرار است علاوه بر این جمع هشت‌نفره، آنها را دو نفر همیار در رشته دوومیدانی همراهی کنند تا به این ترتیب جمع آنها در این بازی‌ها به عدد ۱۰ برسد.
موضوعی که شاید سهم ایرانی‌ها را از سه نفر اصلی که در این تیم دارد، افزایش دهد، حضور تکواندوکایی به نام هادی حسن‌زاده است. او اهل افغانستان، ولی بزرگ‌شده ایران است و به خوبی با سایر ایرانی‌های این تیم سازگار و آشنا‌ست.
اولین ایرانی تیم پناهندگان پارالمپیک هادی درویش است که قرار است در رشته پاراوزنه‌برداری مسابقه دهد. در مقایسه با دو ایرانی دیگر این تیم، او شهرت کمتری دارد، ولی از زمانی که به آلمان مهاجرت کرده، در عرصه ورزشی یکی، دو عنوان درخور توجه کسب کرده که برای ژرمن‌ها مهم تلقی می‌شود. او در بازی‌های لیگ ملی آلمان در سال ۲۰۲۲ توانست جایگاه نخست را کسب کند و از این حیث ورزشکار صاحب عنوانی به شمار می‌رود.
سلمان آب‌باریکی سرشناس‌ترین چهره ایرانی حاضر در تیم پناهندگان است. او پیش‌تر در پارالمپیک ۲۰۱۲ لندن با پرچم ایران شرکت کرده بود و در شرایطی که مجوز حضور در بازی‌های پارالمپیک ریو را هم به دست آورده بود، به دلیل مصدومیت کتف از اعزام بازماند. اوج کار آب‌باریکی مربوط به درخشش او در بازی‌های آسیایی سال ۲۰۱۰ است که توانسته بود مدال طلا در رشته پرتاب دیسک برای کاروان ایران به ارمغان بیاورد.
هنوز هم مصاحبه قدیمی او که حسرت نرفتن به ریو را می‌خورد، در رسانه‌ها وجود دارد. او آن روز‌ها گفته بود «متأسفانه قبل از پارالمپیک دچار مصدومیت شدم و نتوانستم در رکوردگیری تیم ملی شرکت کنم و به همین دلیل از اعزام به ریو باز‌ماندم. امیدوارم با به پایان رسیدن دوران مصدومیت، بتوانم در مسابقات جهانی ۲۰۱۷ که در لندن برگزار خواهد شد، این غیبت را جبران کنم. من از ناحیه کتف چپ مصدوم شدم و الان دوران فیزیوتراپی را سپری می‌کنم تا پس از کسب آمادگی کامل بتوانم تمرینات را از سر بگیرم. در حال حاضر هدف اصلی‌ام کسب مدال در مسابقات جهانی است و بعد از آن به دنبال افتخارآفرینی در بازی‌های پارآسیایی ۲۰۱۸ اندونزی خواهم بود. امیدوارم بتوانم رکوردی را که پیش از این در تمرینات زده‌ام، در مسابقات رسمی نیز تکرار کنم تا شرمنده مسئولان و مردم نشوم».
سومین ایرانی تیم پناهندگان پارالمپیک هم امیرحسین حسینی‌پور است. او پینگ‌پنگ‌باز و اهل شیراز است و پیش‌تر توانسته برای ایران در رقابت‌های اردن کسب مدال کند. در معدود گفتگو‌هایی که از او در زمان حضورش در ایران به چشم می‌خورد، رگه‌هایی از گلایه و بی‌اعتنایی مسئولان استان فارس دیده می‌شود. او جایی گفته برای اعزام به یک تورنمنت خارجی به ۲۵ میلیون تومان بودجه نیاز داشته که کسی آن را برایش فراهم نکرده است. از سوی دیگر، رفتار مسئولان استان را هم زیر سؤال برده که پیشنهاد دادند از استان دیگری تأمین بودجه کند.
حسینی‌پور گفته بود «خودم هزینه سفرم و مسابقات را تأمین کردم و هیچ‌کس من را حمایت نکرد. در تیر‌ماه یکی از حساس‌ترین مسابقات را در کشور مصر دارم که برای شرکت در این مسابقه نیازمند ۲۵۰ میلیون ریال هستم، اما هیچ‌کس من را حمایت نمی‌کند. متأسفانه یا خوشبختانه شیراز در هر کوچه و خیابان یک قهرمان دارد و اداره ورزش و جوانان نمی‌تواند از همه حمایت کند. در مرداد‌ماه نیز مسابقات ورودی المپیک در «چین‌تایپه» برگزار می‌شود که نفرات اول هر کلاس به المپیک راه می‌یابند و مسابقات «مصر» با پایین‌آوردن رنک می‌تواند شانس بیشتری برای شرکت در المپیک ایجاد کند. از لحاظ مالی به دلیل عدم بودجه کافی نمی‌توانستند حمایت کنند، اما در زمینه تبلیغات برای جذب اسپانسر هم حمایت نکردند. گفتم از استان‌های هم‌جوار پیشنهاد دارم، گفتند هر کجا که برای شما نفع مالی دارد بروید و ما با این موضوع مشکلی نداریم». حسینی‌پور قبلا گفته بود از کشور‌های خارجی پیشنهاد دارد، ولی نپذیرفته که برود. «دو پیشنهاد از تیم ملی‌های خارجی داشتم که نپذیرفتم؛ چون دوست دارم زیر پرچم کشور خودم در مسابقات شرکت کنم و یک پیشنهاد لژیونری هم برای کشور ترکیه دارم که هنوز قطعی نشده است».
