هافبک گابنی استقلال، خرید فوق‌العاده‌ای برای این تیم بوده و وظایفش را در میانه میدان به بهترین شکل انجام می‌دهد.
هفته پنجم رقابت‌های لیگ نخبگان آسیا در شرایطی از روز دوشنبه آغاز شد که در یکی از دیدار‌های حساس به انجام رسیده، ۲ تیم استقلال و پاختاکور در ورزشگاه راشد شهر دبی به مصاف یکدیگر رفتند و به تساوی بدون گل رضایت دادند. در پایان این مسابقه، دیدیه اندونگ به عنوان بهترین بازیکن میدان انتخاب شد.
خلاف گائل کاکوتا که به زمان قابل توجهی نیاز داشت تا توجه کارشناسان و فوتبال‌دوستان را جلب کند، دیدیه اندونگ در همان چند دقیقه نخستی که فرصت حضور در ترکیب استقلال را پیدا کرد، نشان داد خرید درستی برای آبی‌پوشان بوده و از کلاس بازی بالایی برخوردار است. این بازیکن ۳۰ ساله در چارچوب هفته دوم و در رویارویی با ملوان حدود ۲۰ دقیقه در زمین حاضر شد و از دل چند موقعیت تحت فشار، توپ را به سلامت بیرون آورد و با آمادگی بدنی مناسب، نزدیک به تمام صحنه‌ها بود. او برای رسیدن به فرم ایده‌آل زمان زیادی نمی‌خواست و با فیزیک مناسبی پا به زمین گذاشت.
نه گل زده و نه پاس گل داده، چون وظیفه‌اش نیست
اندونگ تا به این‌جا ۱۴ بازی برای استقلال به انجام رسانده که ماحصل آن صفر گل و صفر پاس گل بوده است. با این حال آیا باید انتظار چیز دیگری می‌داشتیم؟ آیا او در پستی بازی می‌کند که باید گل بزند یا پاس گل بدهد؟ پاسخ تمام سوالات مطرح شده منفی است. دیدیه به عنوان هافبک تدافعی در زمین حاضر می‌شود و در فاز تهاجمی حضور پررنگی ندارد. از طرفی او در دوران بازیگری‌اش نشان داده شم گلزنی بالایی ندارد و مجموع گل‌هایی که در تمام این سال‌ها و در کشور‌های مختلف به ثمر رسانده ۲ رقمی نمی‌شود. اگرچه در جدال با پاختاکور هم دیدیم که اندونگ بهترین ودرست‌ترین ارسال‌ها را به سمت محوطه جریمه حریف می‌فرستاد و خلاف دیگر نفرات، سانترهایش به کناره‌های محوطه می‌رفت تا از گزند دروازه‌بان تیم ازبکستانی در امان بماند. ارسال‌هایی که بیش‌تر در لیگ برتر انگلیس شاهد آن هستیم و احتمالا تجربه انجام دادن حدود ۳۰ بازی در پرمیرلیگ پشت آن ارسال‌های باکیفیت نهفته بود.
در دیدار اخیر هم مشاهده کردیم که اندونگ چه توانایی بالایی در زنده کردن توپ‌های مرده و جمع کردن توپ‌های جلوی خط دفاعی و همچنین توپ‌های فرستاده شده پشت مهاجمان به هنگام حضور تیم در فاز تهاجمی دارد. او همانند یک جاروبرقی عمل می‌کند و توپ را با قدرت مکندگی بالا به سمت خود می‌کشد و آن را در اختیار می‌گیرد. کاری که به طور مثال فابینیو در لیورپولِ کلوپ انجام می‌داد. دیدیه هم یاری‌رسان مدافعان است و هم یک مهره مهم در جلوگیری از ضدحمله رقبا به حساب می‌آید. او در نبرد‌های تن‌به‌تن اکثرا در قامت فاتح، مهلکه را ترک می‌کند و از طرفی با تسلط مناسبش روی توپ، یک نظم‌دهنده ایده‌آل است. بار‌ها دیدیم که او اوپ‌های سرگردان را در اختیار گرفته و با کنترل مناسب و سری بالا، آنها را برای هم‌تیمی‌هایش و اکثرا بازیکنان بازی‌ساز تیم ارسال کرده است. فیزیک مناسب و درک درستش از پستی که در آن قرار دارد باعث شده تا همواره حضوری به موقع در صحنه‌ها داشته باشد و این یک مزیت بزرگ برای اوست.
اندونگ در بازی با پاختاکور، آرش رضاوند را به عنوان زوج خط میانی در کنار خود داشت و چند دقیقه‌ای هم زبیر نیک‌نفش این نقش را ایفا کرد. با این وجود به نظر می‌رسد هنوز زوج ایده‌آل بازیکن اسبق ساندرلند، واتفورد، دیژون، لوریان و ... در استقلال پیدا نشده است. بدون شک اگر بازیکن درستی کنار دیدیه قرار بگیرد، آنها می‌توانند قوت قلبی برای خط دفاعی آسیب‌پذیر استقلال باشند و همچنین توپ‌های نه‌چندان باکیفیت دریافتی را تمیز کرده و آنها را به سمت هم‌تیمی‌هایشان ارسال کنند.
در پایان باید به این نکته جالب اشاره کرد که این روز‌ها بازی بازیکنانی، چون دیدیه اندونگ به چشم همگان می‌آید و همانند گذشته نیست که مهره‌هایی، چون او که گل نمی‌زنند و یا پاس گل نمی‌دهند، از نگاه‌ها غافل بمانند و توجهی به کار مهم و تلاش زیادی که در زمین انجام می‌دهند، نشود. به وضوح مشاهده می‌کنیم که در فضای هواداری، اندونگ جزو معدود بازیکنان مقبول تیم به شمار می‌آید و برای درک فوتبالی که او به منصه ظهور می‌گذارد، تنها نیاز به مقدار کمی درک فوتبالی است.
منبع: فوتبال ۳۶۰
