فرارو- مدارس خصوصی در کشورهای فقیر رو به رونق هستند. دولت ها باید یا به آنها کمک کنند یا از مسیرشان خارج شوند.
به گزارش سرویس بین الملل فرارو به نقل از اوکونومیست، آن طرف بزرگراه ماتار قرار دارد، یک محله فقیرنشین که تا جاییکه چشم کار می کند، ادامه دارد. با وجود آنکه ماتار هیچ خدماتی مانند خیابان های آسفات شده یا سیستم تخلیه فاضلاب ندارد، دارای تعداد قابل ملاحظه و رو به رشدی از کلاس های درس است؛ نه به خاطر دولت –نیم میلیون جمعیت این محله فقیرنشین تنها چهار مدرسه دولتی دارند- بلکه به خاطر ورود بخش خصوصی. ماتار دارای 120 مدرسه خصوصی است.
این الگو در سراسر آفریقا، خاورمیانه و جنوب آسیا تکرار شده است. ناکامی دولت در ارائه یک آموزش و پرورش مناسب برای کودکان منجر به رشد اماکن خصوصی شده که می توانند هفته ای تنها یک دلار هزینه داشته باشند.
شرایط آموزش و پرورش در اکثر جهان در حال توسعه شوکه کننده است. نیمی از کودکان در جنوب آسیا و یک سوم آنها در آفریقا که دوره چهار ساله تحصیل را پشت سر می گذارند، قادر به خواندن درست نیستند. در هند 60 درصد کودکان شش تا 14 ساله نمی توانند مانند کودکی که دو سال تحصیلی را تمام کرده، روخوانی کنند.
اکثر دولت ها وعده داده اند که آموزش ابتدایی همگانی (جهانی) را ارائه دهند و سطح آموزش دوره متوسطه را ارتقاء دهند. اما حتی با وجود فعالیت مدارس دولتی، آنها اغلب ناموفق هستند. در تحقیقاتی که از مدارس روستایی هند به عمل آمد، یک چهارم معلمان غایب بودند. بانک جهانی میزان غیبت معلمان در مدارس آفریقا را 15 تا 25 درصد برآورد کرد. پاکستان اخیرا دریافته است که تعداد هشت هزار مدرسه دولتی این کشور اصلا وجود خارجی ندارند و این 17 درصد مجموع مدارس است. سیرالئون تعداد شش هزار تن معلم «شبح» کشف کرده و این تقریبا یک پنجم تعداد لیست حقوق و صورت پرداخت های دولتی است.
اتحادیه های قدرتمند معلمی نیز بخشی از این مشکل هستند. آنها در اغلب موارد، این شغل را مفت خوری ارثی، بودجه دولتی آموزش و پروش را یک جریان درآمدی برای دوشیدن و هر تلاشی برای نظارت بر برابری تحصیل را فضولی می دانند. این اتحادیه ها می توانند دشمنانی ترسناک باشند، به همین دلیل دولت ها آنها را به حال خود رها می کنند که مدارس را به نفع معلمان و نه دانش آموزان اداره کنند.
ناموفق بودن آموزش و پرورش دولتی در کنار تغییر شغل اقتصادهای نوظهور از کشاورزی به مشاغلی که نیازمند دست کم اندکی از تحصیلات است، باعث رونق مدارس خصوصی شده است. بر اساس گزارش بانک جهانی، در سراسر جهان در حال توسعه، یک پنجم دانش آموزان دوره ابتدایی در مدارس خصوصی ثبت نام کرده اند، و این رقم دو برابر بیشتر از 20 سال پیش است. بسیاری از مدارس خصوصی نمی دانند که رقم واقعی آن احتمالا بسیار بالاتر خواهد بود. یک سرشماری در لاگوس نشان داد که 12 هزار مدرسه خصوصی در این شهر فعال هستند و این رقم چهار برابر بیشتر از ارقام ثبت شده توسط دولت بود. در سراسر نیجریه 26 درصد کودکان دوره ابتدایی در سال 2010 در مدارس خصوصی بودند و این رقم 18 درصد بالاتر از سال 2004 است. در هند طی سال 2013 تعداد 29 درصد کودکان در مدارس خصوصی بودند و درحالیکه این رقم در سال 2006 برابر با 19 درصد بود.
مدارس خصوصی مزایای بسیاری دارند. نخست اینکه باعث جمع آوری پول می شوند، نه تنها توسط والدین، بلکه از سوی سرمایه گذارانی که به دنبال سود بیشتر هستند. دوم اینکه این مدارس اغلب ارزش بیشتری نسبت به مدارس دولتی برای پول قایل هستند. و سوم اینکه مدارس خصوصی خلاق تر هستند. با این حال منتقدان حق دارند که بگویند این مدارس مشکلاتی دارند. دامنه کیفیت این مدارس از سقف استاندارد بین المللی است تا جایی که مراقبت چندانی از کودکان صورت نمی گیرد. اما اغلب، جایگزین آن یک مدرسه دولتی و یا از آن بدتر، هیچ مدرسه ای است.
