فرارو- سال ۱۹۹۳ بود که استیون اسپیلبرگ سینما‌های سراسر دنیا را با لشکر دایناسور‌های فیلم «پارک ژوراسیک» تسخیر کرد؛ فیلمی که یک گام رو به جلوی خیلی بزرگ در عرصۀ جلوه‌های ویژۀ کامپیوتری به حساب می‌آمد و داستانش هم ترکیب بسیار خلاقانه و جذابی از ژانر‌های علمی‌تخیلی و اکشن بود. حالا در حدود سی سال بعد، ششمین و آخرین فیلم از مجموعۀ «ژوراسیک» به پردۀ سینما‌ها آمده است.
به گزارش فرارو؛ اگر کسی انتظار داشته باشد که این فیلم تازه هم همانقدر خلاقانه باشد و جلوه‌های ویژه و داستانش همانقدر هیجان‌انگیز و ساختارشکنانه باشد احتمالا مایوس خواهد شد. شاید اصلا چنین انتظاری خیلی منطقی هم نباشد. بالاخره این فیلم یک جور‌هایی امتداد همان داستان است و نمی‌شود انتظار داشت که تفاوت عجیب و غریبی با فیلم‌های قبلی داشته باشد. اما این فیلم داستان آشنا و قدیمی‌اش را نسبتا خوب و گیرا تعریف کرده و می‌شود گفت ارزش انتظاری که برای دیدنش کشیده‌ایم را دارد.
ماجرا از چهار سال بعد از زمانی شروع می‌شود که اوضاع در جزیرۀ «دنیای ژوراسیک» حسابی به هم ریخت. حالا دایناسور‌های رها شدۀ آن پارک در نقاط مختلف دنیا برای خودشان گشت و گذار می‌کنند و گاهی دردسر می‌آفرینند. دنیا دارد کم‌کم با این قضیه کنار می‌آید که اتفاق بدتری می‌افتد. یک نوع ملخ ماقبل‌تاریخ شروع به تکثیر در سراسر دنیا می‌کند. این خطری است که اگر چاره‌ای برایش پیدا نشود خیلی زود همۀ مزارع را از بین می‌برد و مردم سراسر دنیا را با قحطی و گرسنگی گسترده رو به رو می‌کند.
الی سدلر (شخصیت فیلم «پارک ژوراسیک») شک می‌کند که شخص ثروتمندی به اسم دکتر لوئیس داجسون پشت این قضیه است. از طرف دیگر اوون و کلر (شخصیتهای فیلم «دنیای ژوراسیک») هم با شکارچی‌هایی که دکتر داجسون برای گرفتن دایناسور محبوب و دوست‌داشتنی آنها فرستاده به مشکل برمی‌خورند. داجسون برای خودش یک جور «درّۀ دایناسورها» درست کرده و برای تکمیل نقشه‌های خودش به دایناسور کوچک اوون و کلر هم احتیاج دارد (و البته به دخترخواندۀ آنها که از طریق مهندسی ژنتیک متولد شده).
یکی از جذابیت‌های این فیلم همین دور هم جمع شدن شخصیتهای مختلفی است که در طول این سی سال در پنج فیلم قبلی حضور داشته‌اند؛ آن هم نه با بازیگرانی متفاوت بلکه با همان چهره‌های خاطره‌ساز. سم نیل دوباره نقش آلن گرانت را بازی کرده و لورا درن هم در نقش الی سدلر به صحنه برگشته است؛ کریس پرت و برایس دالاس هم دوباره نقش اوون و کلر را به عهده دارند. همۀ آنها هم نقششان را دوست‌داشتنی و جذاب از کار درآورده‌اند و باید گفت از جهت گروه بازیگران واقعا هیچ نقصی در فیلم نیست.
اما این جمع شدن شخصیت‌ها همینطور بی‌ضبط و ربط هم اتفاق نیافتاده، بلکه فیلمنامه‌ای که امیلی کارمایکل نوشته، مسیر آنها را خیلی خوب و تدریجی با یکدیگر پیوند داده است. اگر کسی فیلم‌های قبلی این مجموعه را دیده باشد، به غیر از شخصیت‌ها، کلی اشاره‌ها و ارجاع‌های ظریف و خاطره‌انگیز دیگر به فیلم‌های قبلی را هم در آن تشخیص خواهد داد.
جلوه‌های ویژۀ فیلم هم با اینکه نسبت به خیلی از فیلم‌ها و سریال‌های امروزی (مثل مستند «سیارۀ ماقبل تاریخ») تفاوت و برجستگی خاصی ندارد، اما به هر حال زیبا و تاثیرگذار است و به خصوص از این جهت جالب توجه است که دایناسورها را در محیط‌هایی نشان می‌دهد که اصلا انتظارش را نداریم.
اما نکته‌ای که احتمالا باید آن را ایراد این فیلم به حساب بیاوریم این است که به اندازۀ فیلم‌های قبلی درندگی و خشونت دایناسورها را در آن نمی‌بینیم. ضمن اینکه در این فیلم تا حدی تمرکز ماجرا از روی دایناسورها برداشته شده و بیشتر بر روی شخصیت‌ها (به خصوص شخصیت نوجوان فیلم) قرار گرفته است. شاید به نوعی رویکرد زیست‌محیطی و تبلیغ همزیستی مسالمت‌آمیز با طبیعت باعث شده باشد که خون و خونریزی کمتری را در این فیلم شاهد باشیم، اما این قطعا دلیلی نیست که هواداران «پارک ژوراسیک» را قانع کند.
- کارگردان: کالین ترورو (Colin Trevorrow)
- فیلمنامه‌نویس: امیلی کارمایکل (Emily Carmichael)
- بازیگران: کریس پرت (Chris Pratt)، برایس دالاس (Bryce Dallas)، لورا درن (Laura Dern)، سم نیل (Sam Neill) و دیگران
- امتیاز: ۶.۳/۱۰
- تاریخ اکران عمومی: ۲۰ خرداد
