«دوربین داشبورد»؛ فوران ترس در پخش آنلاین

فرارو- فیلم «دَش‌کَم» یا «دوربین داشبورد» تازه‌ترین ساختۀ راب سَوِج است که در اوایل دوران همه‌گیری کرونا فیلم «میزبان» (Host) را ساخته بود. داستان «میزبان» دربارۀ یک کنفرانس آنلاین تصویری در اپلیکیشن «زوم» بود که تبدیل می‌شد به میدانی برای تاخت و تاز یک روح خبیث! فیلم «دوربین داشبورد» هم تقریبا همان حال و هوا را دارد، اما این بار به جای کنفرانس تصویری، یک پخش آنلاین یک‌نفره وجود دارد که عدۀ زیادی آن را تماشا می‌کنند.

 

به گزارش فرارو؛ شخصیت اصلی فیلم زنی به اسم آنی است که عضو یک گروه موسیقی در لس‌آنجلس است. آنی در شبکه‌های اجتماعی هم خیلی فعال است و یک برنامۀ پخش آنلاین در این شبکه‌ها دارد که در آن برای مخاطبانش حرف می‌زند یا موسیقی اجرا می‌کند و یا اتفاقات روزمرۀ زندگی‌اش را با آن‌ها به اشتراک می‌گذارد. او برای فرار از قرنطینه به لندن سفر می‌کند و نیمه‌شب سرزده وارد خانۀ یکی از دوستان سابقش به اسم استرچ می‌شود که قبلا در گروه موسیقی با هم کار می‌کرده‌اند.

استرچ آنی را از خانه‌اش بیرون می‌کند و آنی هم تصمیم می‌گیرد که ماشین او را بدزدد. وقتی ماشین را برمی‌دارد، در بین راه یک نفر از او درخواست می‌کند که در ازای دریافت پول، پیرزنی به اسم آنجلا را به آدرسی که می‌گوید برساند. آنی این درخواست را قبول می‌کند. اما کم کم اتفاقات عجیب و غریب و ترسناکی رخ می‌دهند که با حضور آنجلا بی‌ارتباط نیستند. در همۀ این احوال، مخاطبان آنی دارند همۀ آنچه را که برای او اتفاق می‌افتد به صورت زنده تماشا می‌کنند.

 

فیلمبرداری فیلم به صورتی است که انگار همۀ اتفاقات را داریم از دوربین گوشی آنی تماشا می‌کنیم و همان‌چیزی را می‌بینیم که مخاطبان برنامۀ آنلاین او می‌بینند. به کار بردن این شیوۀ فیلمبرداری، تکنیکی نسبتا قدیمی اما کاملا موثر در ایجاد احساس تعلیق و اضطراب است؛ «دوربین داشبورد» هم توانسته است به خوبی از این تکنیک استفاده کند و حال و هوای پرتعلیقی به وجود بیاورد که گاهی واقعا از شدت دلهره نفس را در سینۀ مخاطب حبس میکند.

اما نکتۀ خلاقانه‌ای که در این فیلم وجود دارد این است که ما حتی کامنت‌های مخاطبان آنی را هم در کنار تصویر می‌بینیم و از نظرات آن‌ها در مورد اتفاقاتی که برای آنی می‌افتد آگاه می‌شویم. به کار بردن این تکنیک باعث شده که «دوربین داشبورد» چیزی بیشتر از صرف یک فیلم ترسناک باشد و قدم در قلمرو‌هایی عمیق‌تر بگذارد؛ این فیلم به نوعی دربارۀ ماهیت شبکه‌های اجتماعی هم هست. در اوج گرفتاری هولناکی که برای آنی اتفاق افتاده، ما کامنت یکی از مخاطبان را می‌بینیم که با لحنی زشت و گزنده می‌گوید که همۀ این اتفاقات جعلی و ساختگی است؛ و این واقعا سوال مهمی است که «حقیقت» در فضای مجازی چگونه می‌تواند از بازی و سرگرمی قابل تشخیص باشد؟‌

 

می‌شود گفت که این فیلم تقریبا یک بازیگر اصلی بیشتر ندارد و آن یک نفر هم کارش را خوب انجام داده است. آنی هاردی (در نقش آنی) توانسته احساسات متفاوتش را به مخاطب منتقل کند و در مجموع بازی باورپذیر و گیرایی ارائه کرده است. مسلما شکل و ساختار خاص فیلم طوری است که ممکن است خیلی‌ها با آن ارتباط برقرار نکنند؛ امتیاز نسبتا پایینی که فیلم از منتقدان و تماشاچیان گرفته هم احتمالا به همین دلیل است. اما اگر پیشفرض‌ها و انتظارات خیلی بالایی که داریم را کنار بگذاریم، این فیلم آنقدر خلاقیت و تازگی در خودش دارد و ترس‌ها و شوک‌های ناگهانیش به آن اندازه هست که بتواند دوستداران فیلم‌های ترسناک را راضی کند.