«وِردخوانی»؛ وحشت ورود به قلمرو‌های ممنوعه

فرارو- نوع خاصی از فیلم‌های ترسناک هستند که ماجرا را از زاویۀ تصاویر ضبط شده با دوربین شخصیت‌های فیلم نشان می‌دهند؛ «پروژۀ جادوگر بلر» و مجموعه فیلم‌های «پارانرمال اکتیویتی» نمونه‌های مشهوری از این سبک هستند. مهم‌ترین ویژگی این فیلم‌ها این است که احساس واقعی بودن ماجرا را در بیننده بیشتر می‌کنند و این احساس واقعی بودن، به ترس‌های عمیق‌تری هم منجر می‌شود؛ البته به شرط اینکه بقیۀ عناصر فیلم خوب از کار درآمده باشند.

 

به گزارش فرارو؛ فیلم «وردخوانی» هم از همین جنس است؛ فیلم تازه و پرفروشی از سینمای تایوان که تماشا کردن آن به تنهایی واقعا جرات می‌خواهد! شخصیت اصلی این فیلم زنی به اسم لی رونان است. در ابتدای فیلم ما لی را می‌بینم که دوربینش را در یک گوشه نصب می‌کند و رو به دوربین دربارۀ نفرینی می‌گوید که از شش سال قبل به سراغ او آمده و دخترش را (که الان شش ساله است) گرفتار کرده است. این گفتگوی لی با دوربین به نوعی مخاطب را هم به بخشی از ماجرای فیلم تبدیل می‌کند؛ چیزی که تماشای فیلم را به تجربۀ ترسناک‌تری تبدیل می‌کند.

آن چیزی که شش سال قبل اتفاق افتاده را ما به تدریج و از طریق فلاش‌بک‌هایی در طول فیلم مشاهده می‌کنیم. لی به همراه نامزد و دوست نامزدش در آن زمان به دهکده‌ای سفر کرده‌اند که مردمش عضو یک فرقۀ عجیب و غریب بوده‌اند. مردم این دهکده موجودی اهریمنی را پرستش می‌کردند. آن‌ها به این سه نفر هشدار می‌دهند که به هیچ وجه وارد تونلی که در آن روستا هست نشوند، اما آن‌ها این هشدار را نادیده می‌گیرند و نفرین به سراغشان می‌آید. حالا لی می‌خواهد هر طور که شده دخترش را از این نفرین نجات بدهد.‌

 

می‌شود گفت از ابتدا تا انتهای این فیلم پر از دلهره، ترس‌های عمیق و البته صحنه‌هایی است که شما را از جا می‌پرانند. بعضی از صحنه‌ها واقعا مو بر بدن بیننده راست می‌کنند و به قدری دلهره آور هستند که دلتان می‌خواهد رویتان را برگردانید یا از تماشای بقیۀ فیلم صرف‌نظر کنید؛ ولی خوشبختانه یا متاسفانه روند فیلم آنقدر گیرا و پرکشش هست که دلتان نمی‌آید رهایش کنید. یکی از این صحنه‌ها جایی است که شخصیت کودک فیلم در غیاب مادرش به سقف اتاق خیره می‌شود؛ طوری که انگار دارد چیزی را می‌بیند که ما نمی‌بینیم.

یک غافلگیری خیلی ترسناک هم در پایان فیلم وجود دارد. در این بخش دوباره لی با دوربین صحبت می‌کند و نقش مخاطب را در کل این ماجرا شرح می‌دهد. در فیلم ترسناک «حلقه» یک صحنۀ خیلی مشهور و ترسناک هست که در آن یکی از شخصیت‌ها دارد ویدئوی نفرین شده‌ای را در تلویزیون اتاقش تماشا می‌کند. در آن ویدئو شخصیت «ساداکو» از داخل یک چاه بیرون می‌آید، به دوربین نزدیک می‌شود و بعد از داخل صفحۀ تلویزیون بیرون می‌آید و وارد اتاق می‌شود. فیلم «وردخوانی» این کار را به نوعی دیگر انجام می‌دهد یعنی انگار شما را به درون خودش می‌کشد و به نوعی با ماجرا درگیر می‌کند. این خلاقیت جالب و البته بسیار ترسناکی است که این فیلم خیلی خوب آن را پیاده کرده است.

 

زمان فیلم ۱۱۰ دقیقه است که اگر مقداری کوتاه‌تر بود می‌توانست ریتم تندتر و جذابیت بیشتری داشته باشد. اما به هر حال گیرایی فیلم آنقدر هست که شما را تا پایان به دنبال خودش بکشاند. نسبت به سایر فیلم‌های مشابه، «وردخوانی» علاوه بر صحنه‌های ترسناک، از لحاظ داستان هم غنی‌تر و پخته‌تر است، هرچند که در نهایت نباید انتظار یک داستان پیچیده و خارق‌العاده را داشته باشیم. در کل اگر هدف یک فیلم ترسناک این باشد که هم مخاطب را سرگرم کند و هم بترساند، باید گفت «وردخوانی» به خوبی از عهدۀ این کار برآمده است.