تروجان‌های مشتری بدنی تیره نزدیک به قرمز و طیفی بی‌محتوا دارند. هیچ‌گونه گواه روشنی از حضور آب یا هر ترکیب ویژه دیگری در سطح آنها به دست نیامده است، اما گمان می‌رود که آنها دارای پوششی از تولین باشند که پلیمر‌های آلی هستند که در اثر تابش خورشیدی تشکیل شده‌اند.
فضاپیمای لوسی (Lucy) ناسا تصاویر شگفت‌انگیزی را از سیارک‌های مشتری که قرار است تا سال‌های ۲۰۲۷ و ۲۰۲۸ به آنها برسد، به تصویر کشیده است.
به گزارش ایسنا و به نقل از آی‌ای، فضاپیمای لوسی ناسا تصاویری از سیارک‌هایی را که سیاره مشتری را در مدارش به دور خورشید دنبال می‌کنند و «تروجان‌های مشتری» نامیده می‌شوند، ثبت کرده است.
این فضاپیما از ابزاری موسوم به تصویرگر شناسایی برد بلند لوسی (L'LORRI) که یک تصویرگر با بالاترین وضوح است که برای ثبت تصاویری از چهار مورد از این سیارک‌های مرموز در اعماق فضا طی یک دوره دو روزه بین ۲۵ تا ۲۷ مارس استفاده شده است.
این چهار سیارک متعلق به دو گروه بزرگ سیارکی هستند و تصاویر آنها به ناسا در تعیین زمان‌های نوردهی ایده‌آل برای مشاهدات نزدیک لوسی در آینده کمک می‌کند.
با وجود فاصله ۳۳۰ میلیون مایلی بین لوسی و این سیارک‌ها، تصاویر اولیه این فضاپیما از این سیارک‌ها دستاورد قابل توجهی به حساب می‌آید، چرا که جهت‌گیری‌های مختلف دوربین لوسی در هنگام ثبت هر سیارک، نمای واضحی از این سنگ‌های فضایی و حرکات آنها در فضا ارائه می‌دهد.
در حالی که این تصاویر به اندازه تصاویری که لوسی در رصد‌های نزدیک از سیارک‌ها می‌گیرد، واضح نیستند، اما باز هم اطلاعات ارزشمندی را در اختیار دانشمندان ناسا قرار می‌دهند.
این تصاویر تار، این سیارک‌ها را به صورت نقاط ریز نورانی در حال حرکت در پس زمینه‌ای تاریک به تصویر می‌کشند. با این حال، حتی این نگاه اجمالی ضعیف از سیارک‌ها نیز اطلاعات ارزشمندی در مورد ویژگی‌های آنها به ما ارائه می‌دهد.
دوره تصویربرداری از این سیارک‌ها گسترده بوده و لوسی از هر سیارک در زمان‌های متفاوتی عکس گرفته است. این دوره تصویربرداری شش و نیم ساعته قابل توجه است، زیرا امکان دید گسترده‌تر از تروجان‌های مشتری را فراهم می‌کند.
ناسا با این تصاویر می‌تواند شروع به جمع‌آوری ویژگی‌های این اجرام مرموز کند که در حال دنبال کردن سیاره مشتری در مسیر خود به دور خورشید هستند.
تروجان‌های مشتری (Jupiter trojans) که بیشتر «سیارک تروجان» یا تنها «تروجان» نامیده می‌شوند، گروه بزرگی از سیارک‌ها هستند که در همان مدار گردش سیاره مشتری به دور خورشید قرار دارند و از این نظر با این سیاره هم‌مدار هستند.
تروجان‌های مشتری در دو منطقه به شکلِ دو منحنیِ کشیده (هلال) در پیرامون دو نقطه لاگرانژی خود پراکنده و توزیع شده‌اند.
نخستین تروجان مشتری که کشف شد، «آشیل ۵۸۸» بود که در سال ۱۹۰۶ اخترشناس آلمانی به نام ماکس ولف آن را پیدا کرد. روی‌هم‌رفته تا ژانویه سال ۲۰۱۵، شمار تروجان‌های یافته شده مشتری ۶۱۷۸ تروجان بوده است.
بر اساس کنوانسیون مربوطه، هر یک از این تروجان‌ها به نام یکی از چهره‌های اسطوره‌ای جنگ تروآ نام‌گذاری می‌شوند، جایی که نام «تروجان» را هم از آن برگرفته‌اند.
اخترشناسان بر این باورند که شمار سراسری تروجان‌های مشتری با قطر بزرگتر از یک کیلومتر نزدیک به یک میلیون و نزدیک به همان تعداد سیارک‌های بزرگتر از یک کیلومتر در کمربند سیارک‌ها است. تروجان‌های مشتری هم مانند سیارک‌های کمربند اصلی، خانواده تشکیل می‌دهند.
تروجان‌های مشتری بدنی تیره نزدیک به قرمز و طیفی بی‌محتوا دارند. هیچ‌گونه گواه روشنی از حضور آب یا هر ترکیب ویژه دیگری در سطح آنها به دست نیامده است، اما گمان می‌رود که آنها دارای پوششی از تولین باشند که پلیمر‌های آلی هستند که در اثر تابش خورشیدی تشکیل شده‌اند.
گمان می‌رود تروجان‌های مشتری که در مدار این سیاره گرفتار آمده‌اند، در طول مراحل نخستین شکل‌گیری منظومه شمسی یا کمی پس از آن در طول مهاجرت سیاره‌های غول پیکر در مدار کنونی خود گرفتار شده‌اند.
سفر لوسی به سمت سیارک‌های تروجان سفری طولانی و دشوار خواهد بود. انتظار می‌رود این فضاپیما در ماموریت ۱۲ ساله خود بیش از چهار میلیارد مایل مسیر را طی کند که آن را به یکی از طولانی‌ترین ماموریت‌هایی تبدیل می‌کند که تاکنون توسط ناسا انجام شده است. با این حال دانشی که این مأموریت در مورد شکل‌گیری و تکامل منظومه شمسی به ما ارائه می‌کند، ارزش تلاش کردن را دارد.
فضاپیمای لوسی در اکتبر ۲۰۲۱ به فضا پرتاب شد و قرار است در سال‌های ۲۰۲۷ و ۲۰۲۸ به اهداف سیارکی خود برسد. این فضاپیما تور تروجانی خود را با بازدید از تروجان‌های Eurybates و Queta آغاز می‌کند و پس از آن به سراغ Polymele و Leucus، Orus و جفت Patroclus و Menoetius می‌رود.
لوسی در طول ماموریت ۱۲ ساله خود بیش از ۴ میلیارد مایل (۶.۴ میلیارد کیلومتر) را طی خواهد کرد و ۱۰ سیارک از جمله سیارک کوچک کمربند اصلی موسوم به VD ۵۷، ۱۹۹۹ را کاوش خواهد کرد.
