کاری که با آقای میرسلیم در حال عبادت و زیارت شده با هیچ منطقی قابل توجیه نیست، جز با همان منطق توجیه هدف با وسیله نامشروع! البته اگر فرض ما درست باشد که هدف مشروع و مقدس است. به واقع ما با کدام متر اندازه‌گیری می‌کنیم که در ابراز مخالفت با افراد از هر وسیله‌ای استفاده می‌کنیم؟ نقد باید منصفانه باشد و البته در صورت لزوم گزنده، اما کاری که در جامعه مدعی دیانت و اخلاق ما جریان دارد نه با مفهوم نقد سازگار است و نه با معنی انصاف!
احمد مازنی در اعتماد نوشت: جمله‌ای است منسوب به وینستون چرچیل نخست‌وزیر اسبق بریتانیا که «وینستون چرچیل از کنار مقبره‌ای می‌گذشت که روی آن نوشته بود: «اینجا، آرامگاه مردی راستگو و سیاستمداری بزرگ است» چرچیل با تعجب گفت: اولین‌باری است که می‌بینم دو نفر را در یک قبر دفن کرده‌اند!» و سال‌ها قبل یکی از دوستان گرگانی‌ام از یکی دیگر از دوستان روحانی‌ام گلایه می‌کرد؛ گفتم: سیاست پدر و مادر ندارد؛ در جواب من گفت: «ما سیاست را دست روحانیون دادیم که پدر و مادردارش کنند!» و نیز بهار سال ۱۳۵۷ که نوجوانی ۱۷ ساله بودم و با یورش ماموران ساواک به خانه محقر اجاره‌ای‌ام در مشهد دستگیر شده بودم، در حالی که چشمانم بسته و به سمت ساواک برده می‌شدم، ماموری که دکتر صدایش می‌کردند به من گفت «عالم سیاست، عالم پدرسوختگی است. شما طلبه‌ها نباید در سیاست دخالت کنید»
جالب توجه اینکه بعد‌ها که داستان دستگیری و حبس و حصر امام خمینی (ره) در تهران را خواندم، دیدم مشابه همین جمله را رییس وقت ساواک به امام گفته بود و امام در پاسخ فرموده بودند «ما در چنین سیاستی دخالت نمی‌کنیم (نقل به مضمون)» درباره اینکه سیاست و اخلاق چه رابطه‌ای باهم دارند، اظهارنظر‌های عالمانه و عامیانه فراوانی شده، اما آنچه در جریان انقلاب اسلامی مردم ایران به رهبری امام خمینی (ره) مورد نظر بود این جمله مرحوم مدرس (ره) بود که گفته بود: «سیاست ما عین دیانت ما و دیانت ما عین سیاست ماست».
بنابراین قرار ما در رفتار سیاسی هر چه بود، این نبود که «هدف، وسیله را توجیه کند» از قضا در سال‌های قبل و پس از انقلاب این جمله هم معروف بود که مارکسیست‌ها برای رسیدن به هدف از هر وسیله‌ای استفاده می‌کنند و می‌گویند «هدف وسیله را توجیه می‌کند» و استاد شهید مطهری در سخنرانی مربوط به تحریفات عاشورا می‌گویند: «هم هدف باید مقدس باشد و هم ابزار رسیدن به هدف.» و اخیرا جمله دیگری مشهور شده «با دستمال کثیف نمی‌شود شیشه را تمیز کرد.»
این همه را نوشتم تا بگویم کاری که با آقای میرسلیم در حال عبادت و زیارت شده با هیچ منطقی قابل توجیه نیست، جز با همان منطق توجیه هدف با وسیله نامشروع! البته اگر فرض ما درست باشد که هدف مشروع و مقدس است. به واقع ما با کدام متر اندازه‌گیری می‌کنیم که در ابراز مخالفت با افراد از هر وسیله‌ای استفاده می‌کنیم؟ نقد باید منصفانه باشد و البته در صورت لزوم گزنده، اما کاری که در جامعه مدعی دیانت و اخلاق ما جریان دارد نه با مفهوم نقد سازگار است و نه با معنی انصاف! روزی که در مجلس دهم در کنار همکارانم از «گفت‌وگوی ملی» گفتیم، هدف ما این بود که حرف‌ها را رو در رو و از سر انصاف به هم بگوییم نه با روش‌های موهن و غیراخلاقی. با این امید که جامعه ما به ویژه نسل جوان و اصحاب رسانه راه گفتگو و نقد منصفانه را هموار کرده و جاده بد اخلاقی را مسدود کنند.
