«در خانه ماندن»؛ شغل «تمام‌وقت» جوانان چینی

فرارو- جالب است که در حال حاضر در میان کاربران امریکایی "دوست خانه‌نشین" تبدیل به ترند شده‌است در حالی که در چین جوانان خانه نشین‌تر هستند. آیا جهان به قدری درهم و پیچیده شده که ما مجبور به بازگشت به دورانی هستیم که زندگی خانگی و زندگی کاری یکی بودند؟

به گزارش فرارو به نقل از بلومبرگ؛ وضعیت اقتصادی برای فارغ التحصیلان دانشگاهی در چین به حدی وخیم است که والدین شان آنان را استخدام می‌کنند تا به عنوان دستیار شخصی تمام وقت خود کار کنند. رزومه کاری آنان باید به این شکل باشد: بچه‌هایی تمام وقت با خوردن سه وعده غذایی در روز، انجام تای چی با مادرشان و کمک حال مادر در زمینه استفاده از فناوری و تلویزیون.

حدود ۲۲ میلیون جوان در حال حاضر در چین بیکار هستند. "شی جین پینگ" رئیس‌جمهور چین به جوانان آن کشور گفته که محبور هستند این وضعیت را تحمل کنند، زیرا شرایط بد مالی چشم‌انداز شغلی آنان را ویران می‌سازد. با این وجود، فرزند تمام وقت بودن در خانه چالشی است که شی شاید آن را در چشم انداز آینده چین ندیده باشد. نسل Z بدون پذیرش کورکورانه ذهنیت زندگی و کار در خانه متوجه می‌شوند که اقتصاد چین در راستای منافع شان نیست. با توجه به دسترسی بیش‌تر جوانان چینی به دنیای خارج از طریق سفر و اینترنت برای شی کار دشواری خواهد بود که بخواهد درباره فلسفه زندگی به سبک دهه ۱۹۶۰ میلادی برای جوانان امروز چین موعظه کند به خصوص در شرایطی که مشاغل در تیک تاک رو به افزایش هستند و اینفلوئنسر‌ها در مورد چگونگی ایجاد توازن بین کار و زندگی صحبت می‌کنند.

رئیس‌جمهور چین باید بفهمد که چگونه با گروه‌های جوان‌تر زمینه‌های مشترک برای بحث و تبادل نظر پیدا کند. آیا او به عنوان پدرسالار جامعه حاضر است نظرات‌اش را برای شنیدن نظرات نسل جوان و ارتباط با نسل آینده کنار بگذارد و یا می‌خواهد عقایدی را تحمیل کند که جوانان نمی‌توانند با آن ارتباط برقرار کنند نظراتی که دور از واقعیات جامعه چین هستند. اگر شی انتخاب عاقلانه‌ای انجام دهد جوانان چینی نیازی ندارند مدت زمانی طولانی خانه نشین باشند.

ایدئولوژی مدنظر شی برای زندگی و کار منجمد شده در دهه ۱۹۶۰ میلادی است. شکاف نسلی بین رئیس جمهور چین و جوانان آن کشور بسیار زیاد است، اما آیا او برای این موضوع اهمیتی قائل است؟

شی طرفدار ایده رفاه اجتماعی نیست. او پیش‌تر در نوشته‌های و سخنرانی‌هایش تلاش کرده تا توضیح دهد که "شکوفایی مشترک" یکی از سیاست‌های مورد تاییدش به چه معناست. او نوشته بود این ایده به معنای برابری طلبی یا ظهور دولت رفاه نیست. در طول پاندمی کووید زمانی که دولت امریکا چک‌های تریلیون دلاری برای مصرف کنندگان امریکایی صادر کرد چین به به جای آن به سراغ اقتصاد قطره‌ای رفت. محرک‌های دولت چین در قالب هزینه‌های زیرساختی و تخفیف‌های مالیاتی به مشاغل خُرد بود. شی مخالفت‌های ریشه‌ای فلسفی با رشد مصرف محور غربی دارد و آن را هدر دهنده و در تضاد با هدف‌اش برای تبدیل کردن چین به یک نیروگاه صنعتی و فناوری پیشرو در جهان می‌داند.

شعار شی متعلق به دهه ۱۹۶۰ میلادی است: "اول تولید کن بعد زندگی کن". در آن دوره چین بر بخش صنعتی متمرکز بود و برای مثال بر روی فناوری هسته‌ای و توسعه آن کار می‌کرد و عملا معیشت مردم را نادیده می‌گرفت و آنان را با مجبور ساختن به زندگی در زاغه‌ها و ارائه کوپن‌های غذایی به چالش می‌کشید. ایده حکومت چین این بود: اگر ابتدا چیزی تولید نکنید چگونه می‌توانید بعدا مصرف کنید. این ایده امروزه در محاسبات حکومت چین در مورد تولید ناخالص داخلی و گزارش سه ماهه آن نیز اعمال می‌شود.

اکنون چین از حساب به اصطلاح مبتنی بر تولید در محاسبات خود استفاده می‌کند که ارزش افزوده هر صنعت را در اولویت قرار می‌دهد و تقاضای نهایی را کنار می‌گذارد. این روش برای مقام‌های محلی نیز مناسب است، زیرا باعث می‌شود نگرانی زیادی در مورد خانوار‌ها و مصرف آنان نداشته باشند در عوض، صرفا باید به کارخانه‌ها انگیزه بدهند.

با این وجود، آیا جوانان در مواجهه با بازار کار اسفبار جهان‌بینی شی را درک کرده و خواهند پذیرفت؟ شی از جوانان می‌خواهد سختی‌ها را تحمل کنند و سخاوت را بیاموزند. این در حالیست که جوانان چینی امروز در دنیایی بزرگ شده‌اند که متفاوت از دنیایی است که شی در آن رشد کرد. آنان هرگز چیزی جز رفاه را تجربه نکرده اند. آنان هیچ شباهتی به کارگران مهاجری ندارند که پس از بیکاری مجبور شدند به روستا‌های شان بازگردند. اکثر جوانان شهری تحصیل‌کرده هستند و والدین شان از آنان حمایت می‌کنند. آنان صرفا می‌توانند یک یا دو سال سختی را تحمل کنند.

علاوه بر این، جوانان چینی می‌دانند که دنیای بیرون چگونه است. آنان سفر کرده اند و به فضای مجازی دسترسی دارند. شکاف ایدئولوژیک شی با جوانان شکافی بین نسلی است و این شکاف در چین به دلیل تحول سریع اقتصاد در سه دهه گذشته عمیق‌تر شده است. شی رفتار‌های جوانان را درک نمی‌کند و جوانان چینی او را به عنوان یادگاری از دوران گذشته با ذهنیتی قدیمی قلمداد می‌کنند.