دهه هفتاد را به‌خاطر دارید؟ آن روزها انگار همه‌چیز جذابیت بیشتری داشت. هرچند که اوضاع همچنان مستلزم بهترشدن بود و خیلی چیز‌ها کم به‌نظر می‌رسید، اما انگار همه‌چیز رنگ امیدواری بیشتری داشت.
دهه هفتاد را به‌خاطر دارید؟ آن روزها انگار همه‌چیز جذابیت بیشتری داشت. هرچند که اوضاع همچنان مستلزم بهترشدن بود و خیلی چیز‌ها کم به‌نظر می‌رسید، اما انگار همه‌چیز رنگ امیدواری بیشتری داشت.
به گزارش چی بپوشم، مثلا دنیای سلبریتی‌ها هنوز جذاب بود و با به‌میان‌آمدن انواع و اقسام شبکه‌های اجتماعی و حاشیه‌های جنجالی به ابتذال کشیده نشده بود. خبری از هنرپیشه‌هایی نبود که فقط با یک اکانت اینستاگرامی شهرت و فعالیت خودشان را سروسامان می‌دهند و مخاطبان و تماشاگران برای سینما و هنر ارزش بیشتری قائل بودند.
در دنیای ورزش هم اوضاع به همین ترتیب بود. مردم ستاره‌هایشان را دوست داشتند و دل‌خوش به تماشای مسابقاتشان بودند. در این میان، چهره‌هایی بودند که به‌واسطه زیبایی و جوانی و البته استایل‌های شخصی و کاریزمای ذاتی به فشن‌آیکون‌های دوران خودشان بدل شده بودند. منظور الگو‌هایی بود که برای دیگران الهام‌بخش بودند و همه دوست داشتند که آنها را دنبال کنند و از استایلشان تقلید. در ادامه با تعدادی از فشن آیکون‌های دهه هفتاد ایران آشنا می‌شوید.
هدیه تهرانی ستاره بی‌چون‌وچرای سینمای ایران است. او در دهه هفتاد بسیار درخشید و طرفداران زیادی داشت. این شهرت و معروفیت را مدیون چهره زیبا، اندام جذاب و البته ویژگی‌های بازی و شخصیت خاصش بود. او استایل و سبکی شخصی در پوشش داشت و متفاوت از زنان دیگر آن دوران لباس می‌پوشید. مانتو‌های تونیک‌مانند آزاد و کوتاه که با شلوار جین ست می‌کرد از جذابیت‌های استایلش بود و برای بسیاری از دختران الهام‌بخش به‌نظر می‌رسید. مو‌های ساده و از فرق بازکرده که در همراهی با روسری‌های رنگی و ساده ست می‌شد هم چشمگیر و زیبا بود. هدیه بی‌تلاشی خاص و عجیب زیبا بود و البته هنوز هم هست. او زنی قدرتمند را به تصویر می‌کشید و می‌کشد که نوعی بی‌نیازی جذاب در وجودش جلوه می‌کند. شمایل سرد و سنگی تهرانی در کنار استایل اسپرتش باعث جلب توجه همه مخاطبان می‌شد.
رضا مالدینی چهره محبوب دهه پنجاهی‌ها و شصتی‌ها بود. او در دهه هفتاد می‌درخشید و از جذاب‌ترین‌ها بود. این لقب را هم به‌واسطه شباهت زیادش به پائولو مالدینی ایتالیایی از سوی طرفداران به‌دست آورده بود. در آن روزها که تنوع زندگی کمتر بود و خبری از اینترنت و ماجراهایش هم نبود، مالدینی در مستطیل سبز فوتبال حسابی می‌درخشید و طرفدارانش را شیفته خود می‌کرد. بسیاری از افرادی که اهل تماشای فوتبال نبودند هم به‌خاطر رضا مالدینی پای تلویزویون می‌نشستند؛ البته منظورمان بیشتر دختران نوجوان و جوانی است که در دهه ۷۰ در دوران راهنمایی و دبیرستان تحصیل می‌کردند. شاهرودی همچنان خوش‌تیپ است و با اینکه پا به دوران میانسالی گذاشته، چهره و اندام مطلوبی دارد.
نیکی کریمی پیش از هدیه تهرانی به عنوان ستاره ظهور کرد و معروف شد. تا قبل از آن، هیچ ستاره زن زیبا و جذابی در سینمای ایران حضور نداشت. هرآنچه بود، تصویری کلیشه‌ای از زنان بود و استایل‌هایی که چشمگیر نبودند. فیلم عروس به‌کارگردانی بهروز افخمی توانست رخوت دهه شصت را از سینمای ایران دور کند و با معرفی چهره‌های جوان و زیبایی مانند نیکی کریمی و ابوالفضل پورعرب، رکورد گیشه‌ها را درهم بشکند. کریمی در فیلم عروس بسیار جوان و زیبا بود. استایل لباس عروس و آرایشش از سوی بسیاری از زنان الگوبرداری شده بود و همه برای تماشای او روی پرده نقره‌ای هیجان داشتند. هنوز هم نیکی از مهم‌ترین زنان سینمای ایران است و در طول سالیان دراز توانسته از پس فرازوفرود‌های فعالیت در این عرصه برآید و حتی تجربه‌های متنوعی مانند کارگردانی را تجربه کند.
ابوالفضل پورعرب هم از ستاره‌های بی‌رقیب دهه هفتاد و فشن آیکون‌هایی بود که استایلش تحت رصد مخاطبان قرار داشت. او جوان و خوش‌چهره بود و بی‌تردید جوان‌اول سینمای دهه هفتاد به‌شمار می‌رفت. منظور از اصطلاح جوان‌اول هم بازیگر تازه‌نفس و کم‌سنی بود که در بیشتر آثار هر دهه بازی می‌کرد و محبوب و دوست‌داشتنی بود. ابوالفضل پورعرب با بارانی و کاپشن‌های چرمی، مو‌های تکه‌ای و بلند و نگاه نافذش توانسته بود، قلب بسیاری از مخاطبان را تسخیر کند و به‌عنوان جوان خوش‌تیپ و جذاب در فیلم‌ها بدرخشد. در کارنامه‌اش هم دوجین فیلم‌های تجاری از بدنه سینما می‌بینیم و هم آثار ارزشمندی مانند فیلم نرگس که در آن با عاطفه رضوی جوان و فریماه فرجامی فقید هم‌بازی بود.
دنیای فوتبال همیشه برای تماشاچیان حرفه‌ای و غیرحرفه‌ای جذاب است. به‌ویژه زمانی که حرف به فوتبال ملی می‌رسد، همه پای گیرنده‌ها می‌آیند و از هیجان و دنیای پرحاشیه فوتبال لذت می‌برند. در دهه هفتاد، احمدرضا عابدزاده یکی از اصلی‌ترین مهره‌های جذب مخاطبان و طرفداران به دنیای فوتبال بود. عقاب آسیا که قد بلند و چهره گندمگون جذابی هم داشت، در شمار فشن‌آیکون‌های دهه هفتاد قرار می‌گرفت. بسیاری از دختران و پسران آن دوران، احمدرضا را ستایش می‌کردند و به‌دقت کارهایش را زیر نظر داشتند تا از او الهام بگیرند.
میناوند فقید را کرونا از دنیای سلبریتی‌ها گرفت. هنوز هم باور رفتن بسیاری از چهره‌های مهم و مشهور کشور در اثر این ویروس منحوس و ناشناخته دشوار است. مهرداد هم از فشن‌آیکون‌های دهه هفتاد بود که حضورش در حاشیه مستطیل سبز و خود آن، باعث رونق دنیای طرفداران بود. او که از خوش‌تیپ‌ترین فوتبالیست‌های آن دوران به‌حساب می‌آمد، استایل خوبی داشت و همیشه به آرایش محاسن و موهایش هم به‌خوبی می‌رسید. جوانان بسیاری مهرداد را الگوی خود قرار می‌دادند و از نشاط و جوانی‌اش الهام می‌گرفتند.
این روزها، ستاره به معنای واقعی و اصیلش در دنیای مشاهیر ایرانی وجود ندارد. انگار رمق زیادی برای پیگیری امور این‌چنینی در کالبد جامعه وجود ندارد. علاوه بر آن، تغییرات شدیدی که دنیا در دهه‌های اخیر داشته است و رشد بی‌شائبه فناوری، مانع از تداوم حرکت ماشین ستاره‌سازی می‌شود. حتی در دنیای غرب هم به‌رغم وجود چهره‌های مطرحی مانند تیموتی شالامی یا تیلور سوئیفت و …، شهرت و محبوبیت ستاره‌ها به‌پای دوران‌های قبل نمی‌رسد. این روزها، شبکه‌های اجتماعی می‌تازند و ستاره‌ها چهره‌های کم‌ارزشی مانند خوانندگان رپ بی‌محتواخوان نظیر جی‌زی و کانیه‌وست هستند. این روند ابتذال ادامه خواهد داشت؟ دیگر شاهد ستاره‌ها و فشن‌آیکون‌هایی خواهیم بود که مانند سلبریتی‌های دهه هفتاد از اصالت زیبایی و جذابیت کاریزماتیک واقعی برخوردار بودند؟ بعید است. دنیا در مسیر‌های تازه‌ای قدم برمی‌دارد و احتمالا فرایند تولید ستاره‌های واقعی به ستاره‌های کم‌سویی تغییر می‌کند که جز حاشیه به‌دنبال چیزی نیستند.
