به گفته تیم تحقیقاتی، این نمونه پوست کوچک‌تر از ناخن انگشت که اخیرا کشف شد، اولین فسیل شناخته شده از پوست در دوران پالئوزوئیک است.
محققان بر این باورند که قدیمی‌ترین پوست فسیل‌شده را پیدا کرده‌اند. این نمونه در یک سیستم غاری آهکی در اکلاهما پنهان شده بود و مربوط به اوایل دوره پرمین، بین ۲۸۹ تا ۲۸۶ میلیون سال پیش است.
به گزارش دیجیاتو، پوست از قسمت اپیدرم و متعلق به یک خزنده باستانی است. اپیدرم لایه بیرونی پوست در آمنیوت‌ها (گروهی شامل خزندگان خشکی، پستانداران و پرندگان) است. مطالعه‌ای که کشف پوست و چندین فسیل دیگر در سیستم غاری را توصیف می‌کند، در Current Biology منتشر شده است.
به گفته تیم تحقیقاتی، این نمونه پوست کوچک‌تر از ناخن انگشت که اخیراً کشف شده، اولین فسیل شناخته شده از پوست در دوران پالئوزوئیک است. فسیل‌های دیگر شامل توده‌های پوستی، تکه‌هایی از پوست خزنده باستانی ریشه‌بینی (Captorhinus aguti) و چندین فلس از آنامنیوت‌ها، حیواناتی که در آب تولید مثل می‌کنند، بودند.
دو ریشه‌بینی که پوست آنها در مقاله اخیر توضیح داده شده است.
نوار‌های پوستی از ریشه‌بینی فسیل‌شده از پشت سر حیوان بودند؛ بنابراین تیم قادر نبود تمام پوست آمنیوت را با موجودات خاص باستانی مرتبط کند.
اپیدرم راحت از بین می‌رود، اما از بدن در برابر دنیای خشن خارجی محافظت می‌کند. این بخش خارجی‌ترین لایه پوست است که ما را هیدراته نگه می‌دارد و از ما در برابر همه‌چیز؛ از باکتری گرفته تا دمای شدید محافظت می‌کند. پوست باستانی که توسط تیم مورد مطالعه قرار گرفت نیز کار مشابهی را برای میزبان خزنده باستانی خود انجام داده است.
تمام نمونه‌های پوستی که در غار پیدا شده‌اند به‌لطف برخی شرایط حفظ شده‌اند. «اتان مونی»، دیرینه‌شناس دانشگاه تورنتو و نویسنده اصلی مقاله، گفت:
«حیوانات در اوایل دوره پرمین به درون این سیستم غاری می‌افتادند و در رسوبات رسی بسیار ریز دفن می‌شدند که فرآیند فروپاشی بافت پوست را به تأخیر می‌اندازد. اما نکته مهم این است که این سیستم غاری در طول دوره پرمین یک محل نشت نفت فعالی بوده است؛ بنابراین فعل و انفعالات بین هیدروکربن‌های نفت و قیر احتمالاً باعث می‌شود که این پوست حفظ شود.»
در زیر میکروسکوپ، سطح پوست شباهت‌هایی به پوست کروکودیل دارد. لولا‌های بین فلس آن مشابه آن چیزی است که در مار‌ها و مارمولک‌های کرمی موجود دیده می‌شود.
در این مقاله، تیم اشاره می‌کند که مورفولوژی پوست و سن فوق‌العاده آن نشان می‌دهد که این اندام مهم برای زندگی مهره‌داران زمینی، قبلاً در مراحل اولیه آمنیوت‌ها وجود داشته است؛ یعنی زمانی که آمنیوت‌های اولیه به شکل‌های مختلف زندگی منشعب شدند، اپیدرم وجود داشت.
خزندگان باستانی تاریخچه‌ای پویا دارند که می‌توان آن را از فسیل‌ها بیرون آورد. در سال ۲۰۲۲ فسیلی ۱۵۰ میلیون ساله از وایومینگ کشف شد که روند تکاملی نول‌سرسانان را روشن کرد: تواتارا.
البته پوستی که اخیراً مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفت، تقریباً دو برابر آن خزنده باستانی قدمت دارد، که یادآور این است که زمان واقعا چقدر پیچیده و ژرف است.
