نیروی هوایی ایالات متحده معمولاً از C-۱۷ برای مأموریت‌های استراتژیک تاکتیکی به‌منظور انتقال نیرو و محموله در سراسر جهان استفاده می‌کرد. وظایف دیگری که توسط C-۱۷ انجام می‌شود، شامل هلی برن، تخلیه پزشکی و تامین تجهیزات امدادی پس از بلایای طبیعی است.
هر زمان که رئیس جمهور ایالات متحده نیاز به پرواز به جایی داشته باشد، تقریباً همیشه این کار را با یکی از دو بوئینگ ۷۴۷-۲۰۰ B سفارشی مخصوص رییس جمهور انجام می‌دهد. برای اطمینان از اینکه همه چیز به خوبی پیش می‌رود، برای هر سفر ساعت‌ها برنامه ریزی و هماهنگی دقیق انجام می‌شود. در حالی که Air Force One (یا بهتر است بگوییم، VC-۲۵) رئیس جمهور، تیم دولت او و برخی از خبرنگاران کاخ سفید را حمل می‌کند، هواپیمایی دیگر نیز جلوتر از هواپیمای رییس جمهور حرکت می‌کند.
به گزارش روزیاتو، این هواپیمای مورد استفاده برای حمل و نقل لیموزین رئیس جمهور و اتومبیل‌های متعلق به سرویس مخفی، C-۱۷ Globemaster نیروی هوایی ایالات متحده است.
هواپیمای C-۱۷ Globemaster III ساخت مک دانل داگلاس/بوئینگ یک هواپیمای ترابری سنگین بر اساس YC-۱۵ ساخت مک دانل داگلاس است، یک هواپیمای ترابری تاکتیکی با چهار موتور برای برخاستن و فرود کوتاه (STOL) که برای جایگزینی لاکهید C-۱۳۰ هرکولس طراحی شده است. در نهایت، YC-۱۵ هرگز از مرحله نمونه اولیه عبور نکرد، اما مک دانل داگلاس از آن به عنوان سکوی پرشی برای C-۱۷ بسیار بزرگتر استفاده کرد.
C-۱۷ که در دهه ۱۹۷۰ برای جایگزینی C-۱۴۱ Starlifter ساخت لاکهید و برخی از وظایف گلکسی C-۵ لاکهید طراحی شد، اولین پرواز خود را در ۱۵ سپتامبر ۱۹۹۱ انجام داد. هواپیمای C-۱۷ به طور رسمی در ۱۷ ژانویه ۱۹۹۵ وارد سرویس نیروی هوایی ایالات متحده (USAF) شد. پس از ادغام مک دانل داگلاس با بوئینگ در سال ۱۹۹۷، تولید C-۱۷ برای دو دهه آینده در تاسیسات لانگ بیچ، کالیفرنیا ادامه یافت. بین سال‌های ۱۹۹۱ تا ۲۰۱۵، در کل ۲۷۹ فروند C-۱۷ تولید شد.
نیروی هوایی ایالات متحده معمولاً از C-۱۷ برای مأموریت‌های استراتژیک تاکتیکی به منظور انتقال نیرو و محموله در سراسر جهان استفاده می‌کرد. وظایف دیگری که توسط C-۱۷ انجام می‌شود شامل هلی برن، تخلیه پزشکی و تامین تجهیزات امدادی پس از بلایای طبیعی است.
دومین هواپیمایی که هرجا که می‌رود، ایر فورس وان را همراهی می‌کند، بوئینگ E-۴ است که به‌عنوان یک پناهگاه هسته‌ای و مرکز فرماندهی و کنترل عمل می‌کند. بوئینگ E-۴ که در طول جنگ سرد برای برنامه فرماندهی پست هوایی اضطراری ملی NEACP ساخته شده است، یک بوئینگ ۷۴۷-۲۰۰ B است که به طور ویژه اصلاحاتی در آن صورت گرفته است.
نیروی هوایی ایالات متحده دارای چهار فروند هواپیمای بوئینگ E-۴ است که از پایگاه نیروی هوایی Offutt در نزدیکی اوماها، نبراسکا عملیات انجام می‌دهند. هنگامی که این هواپیما‌ها برای اولین بار در سال ۱۹۷۴ وارد خدمت نیروی هوایی ایالات متحده شدند، در پایگاه نیروی هوایی اندروز در مریلند نگهداری می‌شدند، در فاصله چهار دقیقه‌ای با هلیکوپتر از کاخ سفید. در حالی که دسترسی رئیس جمهور به آنها در صورت بروز بحران راحت بود، هواپیماهای “روز قیامت”، نام مستعاری که برایشان انتخاب شده است، به پایگاه نیروی هوایی آفوت منتقل شدند، جایی که از حمله غافلگیرانه بیشتر در امان باشند. در هر لحظه، به صورت ۲۴ ساعته، حداقل یک بوئینگ E-۴ با خدمه کامل و آماده حرکت، همراه با خدمه امدادی در پایگاه نیروی هوایی اندروز در مریلند و پایگاه نیروی هوایی رایت-پترسون در نزدیکی دیتون، اوهایو، آماده هستند.
تصمیم به داشتن یک هواپیمای خاص برای استفاده رئیس جمهور در طول جنگ جهانی دوم و زمانی که فرانکلین روزولت در سال ۱۹۴۵ می‌خواست برای دیدار با وینستون چرچیل و جوزف استالین به یالتا در کریمه پرواز کند، گرفته شد. هدف از این ملاقات تصمیم گیری در مورد این بود که بعد از شکست آلمان نازی، با اروپا چه باید کرد.
هواپیمای انتخاب شده برای خدمت دهی به ریاست جمهوری یک Douglas C-۵۴ Skymaster چهار موتوره بود. پس از کنفرانس یالتا، رئیس جمهور هری اس ترومن برای دو سال دیگر از این هواپیما استفاده کرد. در ادامه یک Lockheed Constellation جایگزین C-۵۴ شد و در نهایت علامت رمز ایر فورس وان متولد شد. بر اساس ادعاها، این عنوان در سال ۱۹۵۳ برای هواپیمای حامل رییس جمهور انتخاب شد، زمانی که رئیس جمهور دوایت دی. آیزنهاور سوار بر یک هواپیمای تجاری که قبلا با این اسم رمز فعال بود، به پرواز درآمد.
در اواخر دوره دوم ریاست جمهوری آیزنهاور، وزیر امور خارجه وقت، جان فاستر دالس، به آیزنهاور گفت که همتای روسی او نیکیتا خروشچف شروع به استفاده از توپولف Tu-۱۱۴ با موتور توربوپراپ برای سفر‌های خود کرده است. استفاده شوروی از توربوپراپ راه را برای تبدیل شدن بوئینگ ۷۰۷ به ایر فورس وان هموار کرد.
