فیلم‌های زیر می‌توانند خود را در فهرست بهترین فیلم‌های رزمی تمام دوران ببینند، و اگرچه تعداد بی‌شماری فیلم‌های رزمی بزرگ دیگر در فهرست زیر ذکر نشده‌اند، اما همه این فیلم‌ها نقطه شروع بسیار خوبی برای کسانی هستند که می‌خواهد بیشتر در ژانر هنر‌های رزمی غوطه ور شوند.
ژانر هنر‌های رزمی یک زیر ژانر در دسته گسترده‌تر فیلم‌های اکشن بوده و فضایی عالی برای دیدن بدلکاری شگفت انگیز، مبارزات تن به تن سرگرم کننده و حرکات موزون خلاقانه است. وقتی یک فیلم با تم هنر‌های رزمی به اوج کیفیت خود می‌رسد، کمتر چیز دیگری پیدا می‌شود که از نظر کیفیت سینمایی هیجان انگیزتر یا سرگرم کننده‌تر از آن باشد، و بنابراین، فیلم‌های رزمی کمیابی که در تمام طول روایت خود اساساً بی نقص هستند، ارزش ارج نهادن و جستجو شدن را دارند.
به گزارش روزیاتو، این دقیقاً همان جایگاهی است که فیلم‌های زیر به آن دست یافته اند: آنها سکانس‌های مبارزه بی نقصی را ارائه می‌کنند و به سختی می‌توان اشکال یا نقطه ضعفی در آنها پیدا کرد. فیلم‌های زیر می‌توانند خود را در فهرست بهترین فیلم‌های رزمی تمام دوران ببینند، و اگرچه تعداد بی‌شماری فیلم‌های رزمی بزرگ دیگر در فهرست زیر ذکر نشده‌اند، اما همه این فیلم‌ها نقطه شروع بسیار خوبی برای کسانی هستند که می‌خواهد بیشتر در ژانر هنر‌های رزمی غوطه ور شوند. این شما و این ۱۰ فیلم رزمی برتر تاریخ سینما که از ابتدا تا انتها بی نقص هستند.
کینگ هو به معنای واقعی کلمه پادشاه ژانر هنر‌های رزمی بود، البته تا جایی که به کارگردانان مربوط می‌شود، و با ساخت چندین فیلم بسیار تأثیرگذار و هیجان انگیز – به ویژه در اواخر دهه ۱۹۶۰ و اوایل دهه ۱۹۷۰ – وی راه را برای این ژانر هموار کرد. در میان فیلم‌های او، در دسترس‌ترین و جذاب‌ترین فیلم احتمالاً Dragon Inn است، با داستان جنگجویانی که برای محافظت از فرزندان تحت تعقیب ژنرالی که به تازگی کشته شده است، با هم کار می‌کنند.
مسافرخانه اژد‌ها در همان ابتدای کار سطح بالای خطر را ترسیم می‌کند، تنش خوبی را در طول اولین پرده خود ایجاد کرده، و سپس مقدار شگفت انگیزی از اکشن را برای یک فیلم با خصوصیات سینمای رزمی در دوران خود در دو پرده پایانی به نمایش می‌گذارد. شاید کینگ هو بعداً در دوران حرفه‌ای‌اش فیلم‌های تاثیرگذارتر و جاه‌طلبانه‌تری ساخته باشد (یکی از آنها در ادامه خواهد آمد)، اما Dragon Inn ناب‌ترین و شاید سرگرم‌کننده‌ترین اثر اوست و به عنوان یک اکشن- ماجراجویی تمام عیار، یک کیفیت بدون تاریخ مصرف دارد.
ژانر هنر‌های رزمی احتمالاً در دهه ۱۹۷۰ در اوج محبوبیت خود بود، اما این محبوبیت هرگز به طور کامل از بین نرفته است، و در قرن بیست و یکم، فیلمسازان هنوز در حال یافتن راه‌هایی برای به پیش بردن این برند از سینمای اکشن هستند. فیلم رزمی The Raid یکی از بهترین نمونه‌های یک فیلم با تم هنر‌های رزمی است که در خاطر طرفداران جدید این ژانر مانده است، فیلمی با سرعت روایت بی امان – و بسیار وحشیانه – در مورد نبردی برای بقا در یک مجتمع آپارتمانی پر از جنایتکاران خطرناک.
این فیلم یک دنباله در سال ۲۰۱۴ داشت که ممکن است از برخی جهات حتی بهتر از نسخه اورجینال باشد یا حداقل از اوج‌های بالاتری برخوردار باشد …، اما Raid ۲ بسیار جاه طلبانه نیز بود و احتمالاً بعضی مواقع بیش از حد دراماتیک شده بود که باعث می‌شود The Raid کمی معقول‌تر و خالص‌تر باشد؛ و مسلماً برای آنچه که هست به عبارت «بی نقص» نزدیک‌تر است. یورش بی معنی نیست و تماشای آن برای افراد نازک نارنجی اصلاً مناسب نخواهد بود، اما کسانی که خواهان فیلم اکشنی مدرن هستند که بسیار تکان دهنده و پرتنش باشد، نباید به دنبال چیز دیگری غیر از این فیلم اندونزیایی باشند.
کمتر فیلمی به اندازه فیلم سی و ششمین تالار شائولین بر روی تمرین تمرکز می‌کنند، که می‌تواند خود را در زمره بهترین فیلم‌های استودیو برادران شاو به حساب بیاورد (در حالی که این استودیو فیلم‌های رزمی کلاسیک متعددی را تولید کرده است). فیلم رزمی The ۳۶th Chamber of Shaolin درباره مرد جوانی است که پس از فرار از حمله‌ای که جان بسیاری از متحدانش را گرفته، برای بقا و انتقام تمرین می‌کند تا یک رزمی کار بزرگ شود.
سکانس‌های تمرین طولانی، اما به شدت سرگرم‌کننده هستند و تماشای شخصیت اصلی که به آرامی قوی‌تر شده و در نهایت به‌عنوان یک نیروی قوی طبیعی در پایان فیلم ظاهر می‌شود، فوق‌العاده راضی‌کننده است. سرعت روایت فیلم نیز خوب است و سکانس‌های مبارزه‌ای عالی را در پایان ارائه می‌کند، به طوری که سی و ششمین تالار شائولین یکی از بهترین فیلم‌های رزمی دهه ۸۰ است که در کل برای فیلم‌های رزمی دهه‌ای خوب و تاثیرگذار بود.
کمتر کسی می‌تواند ادعا کند که به اندازه جکی چان به ژانر هنر‌های رزمی جان داده است. او کار خود در ژانر رزمی را در دهه ۱۹۷۰ آغاز کرد، در پایان آن دهه تبدیل به یک ستاره شد و سپس در دهه ۱۹۸۰ خود را حتی یک قدم نیز جلوتر برد، دورانی که بهترین فیلم او داستان پلیس (۱۹۸۵) بود که ترکیبی از هنر‌های رزمی، کمدی و روایت جنایی بود. با این حال، از میان فیلم‌های ناب‌تر/ قدیمی‌تر رزمی او، Drunken Master II محصول ۱۹۹۴ می‌تواند بهترین باشد.
این یک فیلم اکشن کمدی است که تم کمدی اش هرگز از سکانس‌های نبرد نسبتاً بی‌رحمانه‌ای که در طول فیلم مقیاس و شدت بیشتری پیدا می‌کنند، کم نمی‌کند. روایت Drunken Master II – در بر گیرنده درام خانوادگی و تلاش برای دفاع از آثار هنری چینی در برابر خارجی‌ها – بهانه‌ای برای انجام انبوهی از سکانس‌های اکشن است، و همه چیز خوب انجام می‌شود، با بدلکاری‌های بی پایان شگفت انگیز، نبرد‌های تن به تن متقاعد کننده، و جکی چانی بسیار پرانرژی که در کانون این همه اتفاق می‌درخشد.
ببر خیزان، اژد‌های پنهان در ۲۰ سال گذشته چیزی جز ستایش و تحسین دریافت نکرده است، و البته شایستگی این همه اعتبار را نیز دارد، زیرا یک فیلم دیدنی و استادانه است. دنیای فیلم و شخصیت‌هایی که در آن زندگی می‌کنند بسیار غنی است، همه در یک روایت نسبتاً ساده به خوبی عمل می‌کنند، روایتی که شامل افراد مختلفی می‌شود که سعی می‌کنند یک شمشیر دزدیده شده را پیدا کنند.
فیلم رزمی ببر خیزان، اژد‌های پنهان بسیار فراتر از یک فیلم رزمی است، و به عنوان یک فیلم عاشقانه تاثیرگذار، یک فیلم ماجراجویی بزرگ و حتی یک اثر فانتزی با دُز پایین نیز موفق عمل می‌کند. آنگ لی، کارگردان فیلم، به شکلی استثنایی و منحصربفرد تعادل را در همه سطوح فیلم حفظ می‌کند، و بازیگران – از جمله سوپراستار‌هایی مانند میشل یو، چو یون فت، و ژانگ زییی – عالی هستند، و ببر خیزان، اژد‌های پنهان برخی از بهترین صحنه‌های اکشن تاریخ سینما را در خود دارد.
فیلمی که مورد علاقه طرفداران سینمای کلاسیک هنر‌های رزمی قرار گرفت، اما هنوز هم به طور کلی کمی دستکم گرفته شده به نظر می‌رسد، The ۸ Diagram Pole Fighter از همه راه‌های درست، انفجاری، وحشیانه و تماشایی است. مانند فیلم سی و ششمین تالار شائولین، در این فیلم نیز گوردون لیو ایفای نقش می‌کند، و روایت‌های موجود در هر دو فیلم به نوعی شبیه به هم هستند، زیرا The ۸ Diagram Pole Fighter در مورد حمله به خانواده‌ای است که تنها دو بازمانده دارد: برادران جدا شده‌ای که هر کدام سوگند انتقام یاد می‌کنند.
کسانی که خواهان اکشن بی وقفه هستند ممکن است قسمت‌های ابتدایی فیلم The ۸ Diagram Pole Fighter را راضی کننده نیابند، اما پایان بندی فیلم ارزش انتظار را برای هر کسی که علاقه‌مند به اکشن‌های دیوانه کننده و خونین هنر‌های رزمی است را خواهد داشت. پرده پایانی فیلم کند نمی‌شود، چیزی را حل نکرده و مبهم باقی نمی‌گذارد و این فیلم را به یک کلاسیک بی‌رقیب در ژانر خود تبدیل می‌کند.
شاید کمی مانند ببر خیزان، اژد‌های پنهان، منصفانه نباشد که Everything Everywhere All at Once را «فقط» یک فیلم رزمی بنامیم … اگرچه هر دو سکانس‌های هنر‌های رزمی شگفت انگیزی دارند و میشل یئو در هر دو فیلم بازی کرده و به معنای واقعی کلمه می‌درخشد. همه چیز همه جا همه به یکباره یک فیلم علمی تخیلی، یک درام خانوادگی، یک فیلم ماجراجویی، و یک کمدی پوچ گرایانه نیز هست (غیر از اینکه برنده جایزه اسکار بهترین فیلم نیز شد)، فیلمی که تمام لحن‌ها و ژانر‌های متفاوتش، عنوان آن را به یک عنوان مناسب تبدیل کرده است.
این فیلمی درباره جهان و فراتر از آن است که در معرض خطر جدی قرار دارد، خطری که منجر به این می‌شود که یک قهرمان بعید مجبور شود نسخه‌های مختلفی از خودش را در یک دنیای چندجهانی تجربه کند، قدرت بیشتری پیدا کند تا در ادامه شاید بتواند همه را نجات دهد. همه چیز همه جا به یکباره کاملاً هوشمندانه و به شکل بی نقصی مضحک است، در همه جا وجود دارد، اما به نحوی به چیزی تبدیل می‌شود که بسیار احساسی و شگفت آور به نظر می‌رسد، به یکباره.
فیلم رزمی لمس ذن ساخته کینگ هو به اندازه مهمانخانه اژد‌ها فوق العاده بوده و احتمالاً بزرگترین دستاورد این فیلمساز است، که یک حماسه هنر‌های رزمی آرام، متفکرانه، طولانی، در نهایت ممکن هیجان انگیز و بدون شک جاه طلبانه است. طول آن به سه ساعت می‌رسد، اما هر دقیقه اش قوی و ارزش تماشا دارد، و داستان زنی را روایت می‌کند که در حال فرار از نیرو‌های شیطانی است که شروع ساده‌ای دارد، اما با پیش رفتن داستان، دامنه آن به طرز چشمگیری افزایش می‌یابد.
Touch of Zen در حدود یک ساعت اول روایت خود اکشن زیادی ندارد، اما وقتی مبارزات شروع می‌شوند، هیجان‌انگیز و زیبا هستند. این فیلم یک حماسه اکشن صبورانه به روشی بالقوه قابل مقایسه با چیزی مانند هفت سامورایی است. هر دو اکشن را برای نیمه دوم فیلم نگه می‌دارند، اما از این رویکرد نهایت استفاده را برای نتیجه‌ای مناسب می‌برد، مخصوصاً به این دلیل که هر دو فیلم در غوطه‌ور کردن بینندگان در یک دنیا و وابستگی آنها به شخصیت‌هایی که بعداً در یک سری درگیری‌های فیزیکی به چالش کشیده می‌شوند، بسیار موفق عمل می‌کنند.
کوئنتین تارانتینو آشکارا عاشق فیلم‌های قدیمی با تم هنر‌های رزمی است و از هیچ کاری برای ادای احترام به این ژانر در سرتاسر فرانچایز انتقام جویانه Kill Bill، به‌ویژه نسخه اول، دریغ نکرده است. این فیلم داستان زنی معروف به عروس را روایت می‌کند که ماموریت انتقام بلندپروازانه‌ای را علیه بیل و همکاران مختلفش آغاز می‌کند، تمام کسانی که عروس قبل از تلاش برای فرار از سبک زندگی خشونت‌آمیزشان، با همه آنها کار می‌کرد، خیانتی که هیچ کدام از طرفین نمی‌تواند با آن کنار بیاید.
فیلم Kill Bill Vol. ۱ خون ریزی و خشونت زیادی قبل از پرده پایانی دارد، اما این سکانس طولانی رزمی شمشیربازی در انتهای فیلم است که آن را به یک فیلم اکشن افسانه‌ای تبدیل می‌کند. این فیلمی است که نقاط قوت سینمای هنر‌های رزمی کلاسیک/سینمای اکشن را گرفته و آن را برای قرن بیست و یکم بازسازی می‌کند، و در این کار بسیار موفق عمل می‌کند.
آخرین فیلم تکمیل شده بروس لی، معرف دهه ۱۹۸۰ فیلمی جز Enter the Dragon نبود، فیلمی درباره یک تورنمنت هنر‌های رزمی با رازی تاریک که مدت کوتاهی پس از مرگ غم انگیز این فوق ستاره در ۳۲ سالگی منتشر شد. حتی با یک حرفه کوتاه به عنوان یک هنرپیشه هنر‌های رزمی، بروس لی بسیار موفق و تأثیرگذار بود و اژد‌ها وارد می‌شود بهترین ویترین استعداد و کاریزمای او است.
اژد‌ها وارد می‌شود یک فیلم غریب و همیشه هیجان‌انگیز است که با سرعتی بسیار بالاتر از بسیاری از فیلم‌های اکشن دهه ۱۹۷۰ روایت می‌شود و مدام راه‌هایی برای غافلگیری و سرگرمی پیدا می‌کند. این فیلم یک قطعه بی نقص و دارای جذابیت بی پایان از سینمای هنر‌های رزمی است که حس یک تریلر جاسوسی، یک فیلم ورزشی، و یک فیلم اکشن همه‌جانبه را دارد که همگی در قالب یک فیلم درآمده اند، جایی که Enter the Dragon به طور معجزه‌آسایی همه این ژانر‌ها را به بی نقص‌ترین شکل ممکن با هم ترکیب می‌کند و از ابتدا تا پایان بی نقص است.
