وقتی یک فیلم رزمی مورد تحسین قرار می‌گیرد، یک فیلم اکشن در خالص‌ترین و عمیق‌ترین شکل ممکن خود به نظر می‌رسد، و چه کسی است که از یک فیلم اکشن خوب خوشش نیاید؟ این ژانر احتمالاً چند دهه پیش دوران اوجش را پشت سر گذاشته است، با تعداد زیادی از فیلم‌های کلاسیک رزمی که در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ منتشر شدند، بسیاری –، اما نه همه – توسط صنعت سینمای هنگ کنگ.
لطفاً جسارت احتمالی این ادعا را ببخشید، اگر با آن موافق نیستید، اما گاهی اوقات به نظر می‌رسد که هنر‌های رزمی به عنوان یک ژانر سینمایی به طور کلی دستکم گرفته می‌شود.
به گزارش روزیاتو، وقتی یک فیلم رزمی مورد تحسین قرار می‌گیرد، یک فیلم اکشن در خالص‌ترین و عمیق‌ترین شکل ممکن خود به نظر می‌رسد، و چه کسی است که از یک فیلم اکشن خوب خوشش نیاید؟ این ژانر احتمالاً چند دهه پیش دوران اوجش را پشت سر گذاشته است، با تعداد زیادی از فیلم‌های کلاسیک رزمی که در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ منتشر شدند، بسیاری –، اما نه همه – توسط صنعت سینمای هنگ کنگ.
این نوع از فیلم‌های اکشن هرگز به طور کامل از بین نرفته‌اند، اما بسیاری از فیلم‌های کلاسیک دهه‌های گذشته، عشق و احترامی را که شایسته آن هستند دریافت نمی‌کنند. در واقع، گاهی اوقات احساس می‌شود که کل این ژانر صحنه‌های اکشن بهتری نسبت به بسیاری از فیلم‌های اکشن امروزی ارائه می‌دهند، و به این باور اعتبار می‌بخشند که تعداد زیادی از فیلم‌های هنر‌های رزمی آنطور که باید و شایسته است، مورد توجه قرار نگرفته اند. فیلم‌های رزمی زیر این موضوع را به خوبی نشان می‌دهند، همه آنها فیلم‌های رزمی هستند که از درجه بندی خوب تا عالی را شامل می‌شوند و گاهی اوقات این حس را ایجاد می‌کنند که به نوعی مبهم و ناشناخته باقی مانده اند، دستکم در میان افرادی که خیلی به سینمای رزمی علاقه ندارند. در واقع در ادامه این مطلب قصد داریم شما را با ۱۰ فیلم رزمی باکیفیت و دیدنی آشنا کنیم که آنطور که باید به آنها توجه نشده است.
حتی کسانی که تنها تعداد انگشت شماری از فیلم‌های ژانر رزمی را دیده‌اند، به لطف این واقعیت که جکی چان در دهه ۱۹۹۰ به یک ستاره بین‌المللی تبدیل شده بود، احتمالاً به خوبی می‌دانند که این بازیگر کیست و در چه ژانری فعالیت می‌کند. جکی چان قبل از فیلم‌های هالیوودی پرطرفدارش، فیلم‌هایی در هنگ کنگ می‌ساخت که حتی از کیفیت بالاتری برخوردار بودند، فیلم‌هایی که اغلب سکانس‌های اکشن دیدنی و بدلکاری را با کمدی ترکیب می‌کردند، همانطور که در فیلمی مانند کفتار بی‌باک دیده می‌شود.
این یکی از بهترین فیلم‌های دوران اولیه حضور جکی چان در ژانر رزمی نیست، اما در کل برای هرکسی که علاقه‌مند به دیدن نهایت پتانسیل جکی چان در دوران اوج قدرت فیزیکی‌اش باشد، خوب است. داستان فیلم در نهایت یک داستان نسبتاً کلیشه‌ای در مورد انتقام است، و به اندازه برخی از کلاسیک‌های بعدی او سکانس‌های حیرت انگیزی ندارد…، اما همچنان به خوبی به عنوان یک فیلم کمدی رزمی خوب عمل کرده و از ابتدا تا پایان سرگرم کننده است.
کینگ هو یک کارگردان بسیار مورد احترام در میان علاقه‌مندان به ژانر سینمایی رزمی است و شناخته شده‌ترین آثارش (یعنی مسافرخانه اژد‌ها در سال ۱۹۶۷ و لمس ذن در سال ۱۹۷۱) در بین بهترین فیلم‌های رزمی ساخته شده در رتبه بالایی قرار دارند. او با ۱۵ تجربه کارگردانی، پرکارترین فیلمساز سینمای هنگ کنگ نبود، اما کسی است که معمولاً آثارش ارزش کندوکاو عمیق‌تر را دارند؛ از جمله آثاری مانند The Valiant Ones در سال ۱۹۷۵.
این فیلم یک داستانی حماسی دارد، اگرچه زمان روایت آن تنها ۱۰۲ دقیقه است. تمام داستان فیلم بر دو جنگجوی متاهل متمرکز است که با دشمنان مختلفی که تهدیدی برای چین به شمار می‌روند، ابتدا با هوش و سپس با شمشیر خود، مبارزه می‌کنند. The Valiant Ones یا شجاعان بخش عمده‌ای از اکشن خود را برای سکانس‌های اوج فیلم نگه می‌دارد، بنابراین ممکن است مدتی طول بکشد تا آنچه که به دنبالش هستید را به شما نشان دهد. با این حال، این سکانس‌های اکشن به اندازه کافی تماشایی و خوش ساخت است که ارزش انتظار را داشته باشد.
اگر به دنبال یک فیلم رزمی با موضوع شمشیربازی‌های خوب هستید و به اندازه کافی خوش شانس هستید که با فیلم بچه‌ای با بازوی طلایی آشنا شوید، به جای درستی آمده اید. این فیلم قوی ساخته استودیوی برادران شاو (شرکتی که مسئول تامین مالی تعداد بی‌شماری فیلم‌های بزرگ رزمی هنگ کنگی است)، حول محور انتقال مقدار زیادی طلا و شخصیت‌های مختلفی است که همگی به دلایل شخصی متفاوت به سمت چنین ثروتی کشیده می‌شوند.
این یک فیلم رزمی است که کمتر از ۹۰ دقیقه طول می‌کشد، و احتمالاً تعداد شخصیت‌های زیادی برای چنین مدت زمان نسبتاً کوتاهی دارد که گاهی اوقات دنبال کردن داستان را دشوار می‌کند. اما تا زمانی که فرد درک کند که انسان‌های زیادی به دنبال طلا هستند (به همان سادگی فیلم‌های اکشن/ماجراجویی)، به راحتی می‌توان اکشن قابل قبولی را دید که بیننده را متقاعد می‌کند آرام بنشیند، لم بدهد و فقط از شمشیر بازی‌ها و نبرد‌های تن به تنی لذت ببرد که در سراسر فیلم The Kid with the Golden Arm دیده می‌شود.
فانوس‌های انسانی با ترکیبی از ژانر وحشت خونین و اکشن رزمی، مطمئناً ترکیب سینمایی عجیبی است، البته نه فیلمی که کاملاً بی همتا و منحصربفرد باشد، با توجه به اینکه فیلم‌های دیگری نیز وجود دارند که هنر‌های رزمی را با ژانر‌های غیرمنتظره دیگر ترکیب می‌کنند. اساساً، این فیلم رزمی داستان دو استاد کونگ فو را دنبال می‌کند که با هم اختلاف دارند، و در تمام این مدت، یک قاتل نقابدار نیز وجود دارد که دوست دارد با قربانیانش فانوس بسازد.
عنوان فیلم به خشونت هولناکی اشاره دارد، و قطعاً در فانوس‌های انسانی این خشونت شدید را خواهید داشت، اگرچه احتمالاً این یکی از آن فیلم‌های ترسناکی نیست که بسیاری از بینندگان امروزی آن را واقعاً ترسناک بدانند. فضا کمی ترسناک است و کشتار‌ها خونین هستند، درحالی که فانوس‌های انسانی برای اضافه کردن همه این‌ها به صحنه‌های مبارزه با ترکیب خوب جالب توجه است. در نتیجه، زمان بسیار خوبی در هنگام تماشای این فیلم رزمی خواهید داشت، و البته فیلم کاملاً متفاوت و خاصی نیز هست.
جکی چان مدتی قبل از اینکه هالیوود را در نوردد، در فیلم کمتر شناخته شده داستان جنایی ایفای نقش کرد که روح یک فیلم رزمی (به علاوه چند مبارزه تن به تن) را داشت و در عین حال یک تریلر جنایی سخت و ترسناک بود. همچنین این فیلم را می‌توان به هر کسی که فیلم معروف داستان پلیس از جکی چان را دوست داشت توصیه کرد. Crime Story ممکن است به خوبی آن فیلم ساخته سال ۱۹۸۵ نباشد، و ممکن است گاهی خود را کمی بیش از حد جدی بگیرد، اما با این وجود اکشن آن در اوج قرار دارد.
داستان فیلم بسیار ساده است و سرگذشت یک افسر ماهر را دنبال می‌کند که پس از ربوده شدن تاجری که از او مراقبت می‌کند، مجبور می‌شود با مجرمان متعددی مبارزه کند. نقطه قوت Crime Story چندان به داستان مربوط نمی‌شود، در عوض زمانی که صحنه‌های اکشن هیجان انگیز و وحشیانه‌ای را ارائه می‌دهد در بهترین حالت خود قرار دارد. همچنین جکی چان بدلکاری‌های قابل توجه و حیرت انگیزی در این فیلم انجام می‌دهد و تعداد انفجار‌هایی که در اوج فیلم رخ می‌دهد را باید ببینید تا باور کنید.
مانند The Valiant Ones، فیلم سرنوشت لی خان ساخته کینگ هو در اوج داستان خود در بهترین و باکیفیت‌ترین شرایط قرار دارد، زیرا همه چیز درست در انتهای داستان به یک سکانس اکشن فوق العاده ختم می‌شود. الفته چند درگیری تن به تن کوچکتر نیز در سراسر فیلم وجود دارد، که برای جلب توجه بیننده کافی است و به سرنوشت لی خان کمک می‌کند تا نسبت به فیلمی مانند The Valiant Ones احساس جذابیت بیشتری داشته باشد.
بیشتر ماجرا‌های فیلم در یک محیط محدود اتفاق می‌افتد: مسافرخانه‌ای مملو از مقامات عالی رتبه دولتی، جاسوسان، جنگجویان و شخصیت‌های مختلف جالب دیگری که همگی دلایل زیادی برای درگیری و مبارزه با هم دارند. بخش‌های ابتدایی فیلم The Fate of Lee Khan به خوبی تنش را به اوج می‌رسانند و اطمینان حاصل می‌کنند که اکشن پایانی داستان بتواند حداکثر تأثیر ممکن را داشته باشد. علاوه بر این، به لطف پیچیدگی ذاتی موجود در پیش زمینه داستان و تعلیقی که با یک مکان محدود پر از شخصیت همراه است، بیشتر سکانس‌های غیراکشن فیلم نیز جذابیت خاص خود را دارند.
عنوان تریاک و استاد کونگ فو به طور طبیعی دو چیز را نشان می‌دهد: مواد مخدر در داستان نقش ایفا می‌کند و فن رزمی کونگ فو نیز به نمایش گذاشته می‌شود، در حالت ایده آل توسط فردی که در چنین حوزه‌ای به درجه استادی رسیده است. این فیلم به عنوان یک فیلم رزمی بسیار بیشتر از هر نوع نگاه جدی به اعتیاد، فیلمی موفق است، با پیامی قوی در ضدیت با مواد مخدر و تضادی تا حدودی عجیب با تمام اکشن‌ها و کمدی‌هایی که قسمت اعظم نیمه اول فیلم را به خود اختصاص می‌دهد.
همه این‌ها به این معنی است که تریاک و استاد کونگ فو حال و هوا و کیفیتی متغیر در طول روایت خود دارد و اگر چه کیفیت آن گاه بالا و پایین می‌شود، اما بیشتر قسمت‌های روایت آن فوق العاده است. صحنه‌های اکشن فیلم کیفیت بسیار بالایی دارند، و یک تجربه تماشای فوق العاده به طول ۸۰ دقیقه است، و دقیقاً همان چیزی را که از فیلمی ساخته استودیو برادران شاو انتظار دارید ارائه می‌کند. این فیلم اثر رزمی بسیار باکیفیت و اثرگذاری است و شایستگی شناخت و عشق بیشتری از جانب طرفداران ژانر رزمی است.
فیلم‌های رزمی می‌توانند حتی بدون داشتن اکشن بی‌وقفه نیز عالی باشند، اما به همان اندازه، بسیاری از آنها به خاطر اکشنی بی وقفه‌ای که ارائه می‌دهند بی نقص و عالی هستند، همان طور که Royal Warriors نشان می‌دهد. در همان اولین پرده از این فیلم جنایی/رزمی مدرن (خب، با فضای دهه ۱۹۸۰)، به نظر می‌رسد که Royal Warriors همان مقدار اکشنی را دارد که برخی از فیلم‌های رزمی در تمام طول روایت خود ارائه می‌دهند. این یکی از اولین فیلم‌های میشل یئو است، و او در اینجا نشان می‌دهد که چرا یکی از بهترین و همیشه سرگرم کننده‌ترین ستاره‌های فیلم‌های اکشن تمام دوران است.
در این فیلم رزمی، شخصیت او – یک افسر پلیس مصمم – با دو افسر پلیس توانمند دیگر (یکی با بازی هیرویوکی سانادا) از لحاظ فیزیکی متحد می‌شود تا با گروهی از تروریست‌های شرور مقابله کنند. انتقام، خشونت همراه با خونریزی شگفت‌آور، تعقیب و گریز با ماشین، و مشت/لگد‌های فراوان را در این فیلم خواهید دید که همه این‌ها سرگرم کننده هستند.
همانند یک فیلم رزمی که تماماً نزدیک به یک فیلم بی نقص است، عقاب انتقام جو همان چیزی است که پزشک ممکن است برایتان تجویز کرده باشد… دستکم اگر تشخیص داده شود که کمبود تماشای فیلم رزمی دارید. داستان این فیلم در مورد دو نفر است که به طور تصادفی با هم آشنا می‌شوند، پیش از اینکه هر دو متوجه شوند که تلاش‌های مشابهی برای انتقام دارند، اما وقتی معلوم می‌شود یکی از آه ا تمام جزئیات مربوط به گذشته غم انگیز خود را با دیگری در میان نگذاشته است، همه چیز پیچیده می‌شود.
دو قهرمان داستان بر اساس استاندارد‌های فیلم رزمی قانع کننده و نسبتاً پیچیده هستند، در حالی که شرور اصلی و قبیله قاتلان او کاملاً نفرت انگیز جلوه می‌کنند. داستان فیلم واقعاً بسیار خوب است، اما این اکشن موجود در The Avenging Eagle که کل فیلم را به سمت عظمت سوق می‌دهد. برای کسانی که می‌خواهند شروع به کاوش در سینمای هنر‌های رزمی کلاسیک کنند و کاملاً مطمئن نیستند که از کجا شروع کنند، این فیلم می‌تواند نقطه شروع بسیار خوبی باشد.
یوئن وو پینگ بیشتر به خاطر مشارکت در طراحی صحنه‌های اکشن برای فیلم‌هایی مانند ماتریکس، بیل را بکش و ببر خیزان، اژد‌های پنهان شناخته می‌شود، اما او کارگردان برخی از فیلم‌های اکشن بسیار باکیفیتی نیز بوده است. یکی از بهترین فیلم‌های او وینگ، چون است که در یک سال عالی برای سینما اکران شد و به طرز شگفت‌آوری احساس می‌شود آنطور که باید مورد قدردانی قرار نمی‌گیرد، با توجه به اینکه کارگردان آن و دو بازیگر اصلی اش؛ میشل یو و دانی ین، بسیار شناخته شده هستند.
در وینگ، چون کمی کمدی، مقداری درام، و حتی کمی داستانعاشقانه، در کنار مقدار زیادی اکشن سرگرم کننده و مسحورکننده وجود دارد. در خلاصه داستان، شخصیت یئو بار‌ها و بار‌ها با راهزنان درگیر می‌شود، راهزنانی که همه آنها از اینکه به طور مرتب توسط یک زن کتک می‌خورند شگفت زده می‌شوند. چنین تصویری بسیار خوشایند است و داستان آن نگاهی جامع به موضوعات پیرامون جنسیت و مردانگی است، بدون اینکه احساس موعظه گری داشته باشد، و همچنین به گونه‌ای نیست که توجه مخاطب از جذابیت اصلی داستان که همان اکشن آن است، دور شود. در نتیجه، وینگ، چون به طور کلی یک فیلم رزمی عالی است، و برای کسانی که هنوز آن را ندیده‌اند، ارزش کشف کردن را دارد.
