۱۷ دی روزی فراموش نشدنی برای ورزش ایران تلقی می‌شود.
مردمی که هفدهم دی سال ۱۳۴۶ از خواب بیدار شدند، هرگز تصور نمی‌کردند این روز به یک تاریخ ماندگار و البته بسیار تلخ در ورزش ایران تبدیل خواهد شد. روزی که خبر آمد چهره فوق العاده محبوب ورزش ایران دیگر نفس نمی‌کشد. مردی که اگرچه در ۳ المپیک برایمان صاحب مدال شده بود، اما محبوبیتش نزد مردم دلایل دیگری داشت و جامعه او را به خاطر معرفتش دوست دارد نه مدال‌هایش. هفدهم دی سال ۱۳۴۶ خبر آمد که داستان زندگی غلامرضا تختی پایان خود رسیده و جهان پهلوان دیگر میان مردم نیست. اتفاقی که ورزش ایران را تکان داد و هنوز هم پس از سپری شدن بالغ بر نیم قرن وقتی به هفدهمین روز دی می‌رسیم، ورزش ایران پیراهن سیاه بر تن می‌کند.
هفدهمین روز زمستان همیشه برای ورزش ما با خاطره تلخ پرواز آقا تختی مترادف است و حتی افرادی که در روز مرگ او به دنیا نیامده بودند نیز به این اسطوره احترام می‌گذارند.
در ورزش ایران و حتی در کشتی کشورمان افرادی هستند که افتخاراتشان به مراتب بیشتر از آقا تختی است ولی به جرات می‌توان گفت حتی ۱۰ درصد از محبوبیت او را ندارند، چون اساساً کسی غلامرضا تختی را به خاطر مدال‌هایش دوست ندارد. تختی به خاطر قهرمانی جهان، جهان پهلوان نشد بلکه به واسطه مردمی بودن و ایستادن کنار همان مردمانی که برایش حنجره خراشیده بودند، آقا تختی شد.
مرحوم ناصر ملک مطیعی ستاره سینمای ایران در دهه‌های گذشته، سال‌ها قبل در مورد روز تشییع پیکر جهان پهلوان تختی به خبرورزشی گفت: در مقطعی که مرحوم تختی فوت کرد، من ستاره سینما شده بودم و محبوبیت داشتم ولی در روز تشییع پیکر ایشان مردم آنقدر غمگین و ناراحت بودند که از کنارم رد می‌شدند و هیچ توجهی به من نداشتند، چون همه فکر و ذهنشان روی جهان پهلوان تختی متمرکز بود.
منبع: خبرورزشی
