شرکت نورالینک که در زمینه‌ی نورون‌های عصبی فعالیت دارد از دستاورد جدید خود رونمایی کرده و خبر از آغاز آزمایش‌های بالینی در انسان‌ها طی شش ماه آینده داده است.
شرکت نورالینک که در زمینه‌ی نورون‌های عصبی فعالیت دارد از دستاورد جدید خود رونمایی کرده و خبر از آغاز آزمایش‌های بالینی در انسان‌ها طی شش ماه آینده داده است.
به گزارش ایسنا و به نقل از آی‌ای، ایلان ماسک در تلاش است تا با استفاده از رابط‌های مغزی به افراد فلج در کسب توانایی مجدد برای حرکت کمک کند.
شرکت نورالینک(Neuralink) در حال برگزاری رویدادی است که ایلان ماسک به عنوان مدیرعامل شرکت‌های بزرگ تسلا، اسپیس ایکس، توییتر و البته نورالینک آن را «نمایش بده و بگو» نامیده است.
اصول اولیه نورالینک ثبت پتانسیل‌های عمل نورون‌ها در مغز است. این کار با قرار دادن یک الکترود نزدیک به سیناپس دو نورون در مغز و ضبط تکانه‌ی الکتریکی آن انجام می‌شود.
موسسه ملی بهداشت تشخیص داده که این روش باعث آسیب عصبی نمی‌شود و همچنین به بیمار آسیبی نمی‌رساند. نام فنی آن تحریک عمقی مغز(Deep Brain Stimulation) است.
نورالینک روی یک پروژه جاه‌طلبانه کار می‌کند تا به افراد فلج اجازه دهد دوباره حرکت کنند. این پروژه مراکز حرکتی مغز را که در آن فعالیت سیناپسی متوقف شده است را از طریق رایانه تحریک می‌کند.
نشان بده و بگو(Show and tell)
رویداد نورالینک با نمایش آهسته‌ی مجموعه‌ای از کلمات آغاز شد که حرف به حرف تایپ می‌شدند تا عبارت «به نمایش بده و بگو خوش آمدید» ظاهر شود.
این متن توسط یک میمون نوشته شد که با بهره‌گیری از قدرت مغزش روی نمایشگر رایانه تایپ می‌کرد. در واقع، آن میمون رایانه را طی مجموعه‌ای از رفتارهای یادگیری پیچیده کنترل می‌کند. کارکنان نورالینک توضیح دادند که چگونه میمون را آموزش داده‌اند تا به اعداد و حروف روی نمایشگر واکنش نشان دهد. پاداش دادن به میمون برای ردیابی حروف و اعداد و سپس استفاده از آنها برای نوشتن اعداد و کلمات پیچیده‌تر و در نهایت تولید یک جمله کاری است که آنها انجام داده‌اند.
میمون در حال تایپ کردن نیست، او به حروف موجود در کلمات فکر می‌کند. ایمپلنت قرار گرفته در مغز او فعالیت عصبی را به شیوه‌ای منظم ترجمه می‌کند. میمون از طریق فکر کردن به حروف و ظاهر شدن آنها، کنترل صفحه را یاد می‌گیرد.
این سازماندهی‌های پیچیده از عملکردهای عصبی از طریق الکترودهای کاشته شده در مغز میمون به کار گرفته می‌شوند. این الکترودها رشته‌های نازک بلندی از الیاف فلزی هستند. ضخامت آنها بین پنج تا ۵۰ میکرون است که از موی انسان نیز نازک‌تر است. آنها به قدری سبک هستند که اگر به هوا پرتاب شوند، در هوا شناور می‌شوند و به قدری ضعیف هستند که نمی‌توانند یک تار مو را حرکت دهند.
الکترودها فعالیت نورون‌ها را ضبط می‌کنند، سیگنال‌ها از نورون‌ها آزاد می‌شوند، توسط تراشه در رایانه ثبت می‌شوند، سپس ترسیم، سازماندهی و بازتولید می‌شوند.
مسیر درک مغز توسط یکی از مهندسان نورالینک توصیف شد. او آن را به یک نوار بلند یک مایلی(۱.۶ کیلومتر) تشبیه کرد که نمایانگر تمام فعالیت‌هایی است که مغز می‌تواند انجام دهد و ما انسان‌ها تنها می‌توانیم چند اینچ اول(هر اینچ معادل ۲.۵ سانتی‌متر) را درک کنیم.
آنها طرح‌هایی در مورد ساخت یک سیستم ایمپلنت ارائه کردند که می‌تواند ۱۰ هزار الکترود در هر رشته داشته باشد. رباتی که اکنون الکترودها را در بدن افراد قرار می‌دهد، یک ربات جراحی است. جراح مغز و اعصاب بیمار را آماده می‌کند، سپس ربات ایمپلنت‌ها را در مغز قرار می‌دهد، زیرا رشته‌های الکترودها بسیار ظریف هستند و نمی‌توان آنها را با دست نگه داشت.
ایلان ماسک همچنین اعلام کرده که انتظار دارد تراشه بی‌سیم شرکت نورالینک آزمایش‌های بالینی انسانی را طی شش ماه آینده آغاز کند.
ماسک در این مورد توضیح داد: ما می‌خواهیم با دقت بسیار بالا از کارایی دستگاه اطمینان حاصل کنیم پیش از آن که دستگاه را در بدن انسان‌ها قرار دهیم.
وی افزود: پیشرفت در آغاز، به ویژه در انسان‌ها شاید به شدت کند به نظر برسد اما ما هر کاری می‌کنیم تا آن را به طور موازی در مقیاس بالا فراهم کنیم.
ماسک ادامه داد که دو کاربرد اولیه نورالینک در انسان‌ها بازگرداندن بینایی و فعال کردن حرکات عضلانی در افرادی است که قادر به انجام این فعالیت‌ها نیستند. ما معتقدیم می‌توانیم بینایی کسی را که از بدو تولد هم نابینا بوده است، بازیابی کنیم.
