حفاری در سایت یک دبستان در حال ساخت در مارسی فرانسه منجر به کشف یک گورستان قرون وسطایی شد که حاوی سه گور دونفره‌ی غیرعادی بود.
در گورستانی که در حفاری‌های مربوط به ساخت یک دبستان در شهر مارسی کشف شده، بقایای یک زن بالغ و یک کودک درون هر یک از گور‌ها کشف شد که احتمالاً مادر و فرزند بودند. بررسی‌ها نشان می‌دهد آنها هم‌زمان از دنیا رفته‌اند و به شکل عاشقانه‌ای در گور قرار گرفته‌اند. از قرن هفتم تا دهم پس از میلاد از این گورستان استفاده میشده، اما گور‌های دو نفره مربوط به نخستین بخش این دوره زمانی هستند.
به گزارش فرادید؛ افراد مدفون با کفن در خاک گذاشته شده و جواهرات موقری از جنس مس، برنز و آهن متعلق به عصر مروونژی به همراه آنها دفن شده است. باستان‌شناسان تقریباً ۹۵ گور را در این گورستان کشف کردند که بسیاری از آنها کودک هستند. در بیشتر موارد، آنها در گور‌های ساده به پشت در گور قرار گرفته‌اند.
برخی از این گور‌ها از جنس سفال هستند و برخی دیگر با تخته سنگ‌های محلی ساخته و ردیف شده‌اند. نه گور‌های سفالی و نه گور‌های سنگی، سقف‌شان سالم نمانده است. اجزای بجامانده از جنس چوب در برخی از گور‌ها نیز حاکی از حضور الوار چوبی است.
این گور‌ها در طول سالیان بطور مکرر باز شدند، نه توسط غارتگران، بلکه برای باز کردن فضا برای مردگان جدید! پس از گذشت یک وقفه‌ی مناسب برای تجزیه شدن بافت‌های نرم، گور دوباره باز میشده و مرده‌ی تازه‌ای را در آن قرار می‌دادند که جایگاه آن معمولاً روی مرده‌ی قبلی بود. احتمالاً گور‌ها از سطح زمین قابل‌رویت بودند تا مردم بتوانند به راحتی متوفیان جدید را به آنها اضافه کنند.
از این سایت مدت‌ها پیش از عصر مروونژی به عنوان سکونتگاه استفاده میشده است. حفاری‌های این سایت منجر به کشف دوازده گودال و تیرچال به قدمت ۱۳۰۰-۱۴۰۰ پیش از میلاد شده است (عصر بزنز). یکی از گودال‌ها حاوی بقایای یک کودک است. یکی از تیرچال‌های بزرگ‌تر نیز حاوی یک ظرف سرامیکی است که شاید به عنوان کوزه‌ی نگهداری خاکستر برای مردگان سوخته‌شده از آن استفاده میشده است.
یک گودال بزرگ در اصل برای بیرون کشیدن خاک رس برای سرامیک‌ها کنده شده که بعداً به عنوان گور موقت از آن استفاده شده است. یک خروار تیرچه هم وجود دارد که احتمالاً افراد مختلف به عنوان پناه از آن استفاده می‌کردند. این‌ها ساختار‌های موقتی بودند، اما دیوار خشت‌خام نشان‌دهنده‌ی این است که از این سایت بعدتر، یعنی در عصر برنز، برای برپایی سکونت‌گاه‌های دائمی استفاده شده است.
