اگرچه پاریس به «شهر نور» معروف است، اما این شهر جنبه عمیق‌تر و تاریک‌تری نیز دارد؛ از تونل‌های ممنوعه تا دخمه‌هایی پر از جمجمۀ انسان.
بنا‌های افسانه‌ای پاریس و کلیسا‌های عالی آن از سنگ آهک استخراج‌شده از هزارتوی وسیعی از معادن زیرزمینی، از قرون وسطی به بعد ساخته شدند. این تونل‌ها که در طول زمان به حال خود رها شدند، نزدیک به ۲۰۰ مایل امتداد دارند و ورود به آنها ممنوع است. با این حال، کاتافیل‌ها یا جستجوگران شهرنشین قادر به مقاومت در برابر وسوسه‌ی سرزدن به این مکان‌های ممنوعه نیستند.
به گزارش فرادید، واژه‌ی «کاتافیل/cataphile» نامش را از دخمه‌ها (catacomb) گرفته، بخشی از معادن متروکه که یکی از بزرگترین استخوان‌گاه‌های جهان را در خود جای داده‌اند. این دخمه‌ها که تقریباً یک مایل زیر بخش چهاردهم در جنوب پاریس امتداد دارند، بقایای حدود شش میلیون پاریسی را در خود جای داده‌اند. این مکان به عنوان تنها مکان قانونی برای کاوش در تونل‌های زیرزمینی، یک جاذبه توریستی محبوب شده است.
خاستگاه دخمه‌های مردگان پاریس به یک حادثه دراماتیک در سال ۱۷۷۴ بازمی‌گردد: یک فروچاله خانه‌ها را در خیابانی نزدیک میدان Denfert-Rochereau امروزی فرو برد. شبکه معدن زیر پایتخت ناپایدار و در خطر فروپاشی بود. پادشاه لوئیس شانزدهم برای جلوگیری از فاجعه بیشتر، چارلز-اکسل گیوموت معمار را به عنوان بازرس معادن منصوب کرد تا سال ۱۷۷۷ این تونل‌ها را نقشه‌برداری و ایمن کند.پ
چند سال بعد، یک نمایش هولناک در خیابان لینگری به نمایش درآمد. یک دیوار حائل کنار قبرستان معصومین فروریخت و یک انبار مجاور حاوی اجساد پوسیده‌ی یک گور دسته جمعی را پر از آب کرد. در واقع، بزرگترین گورستان پاریس که از قرن دهم محل دفن اصلی بوده، مملو از اجساد بود.
گورستان‌های غیربهداشتی و شلوغ شهر به این ترتیب غیرقابل استفاده شدند و پادشاه دستور داد گورستان‌های جدیدی خارج از پاریس ساخته شوند. اجساد با الهام از دخمه‌های مردگان روم از قبر بیرون آورده و به محل استراحت زیرزمینی جدید خود منتقل شدند. زیر زمین، کارگران بازرس کل، جمجمه‌ها، استخوان‌های درشت‌نی و استخوان‌های ران را در دیوار‌های منظمی مرتب چیدند. پلاک‌های حکاکی‌شده گورستان مبدأ و تاریخ انتقال استخوان‌ها را نشان میداد.
جمجمه‌ها و استخوان‌های قبرستان معصومین در یک استوانه عظیم در قبرستان معصومین قرار دارند.
دخمه‌های مردگان پاریس تا سال ۱۸۰۹ به روی بازدیدکنندگان باز نبود. در ورودی خود گورستان این جمله نوشته شده: «ایست! اینجا امپراتوری مرگ است.» این دخمه‌ها به قدری مد بودند که امپراتور‌ها فرانسیس اول اتریش و ناپلئون سوم از آنها بازدید کردند و سال ۱۸۹۷، جمعیت زیادی در اجرای ارکستری از آهنگ‌هایی مانند مراسم تشییع جنازه فردریک شوپن شرکت کردند.
عکاس مشهور گاسپارد فلیکس تورناشون، معروف به نادار، در یک دوره سه ماهه در سال ۱۸۶۱ با نور مصنوعی عکاسی را آنجا آزمایش کرد. دانشمندان تحقیقاتی را در مورد گیاهان و جانوران در حال رشد در سیاهی آنجا انجام دادند. آرماند ویره طبیعت‌شناس حتی سخت‌پوستان تروگلودیتی (غارزیست) را در تونل‌ها کشف کرد.
ایزابل کنافو، مدیر کل سایت می‌گوید: «در شرایط مناسب، استخوان‌ها را می‌توان برای طولانی‌مدت حفظ کرد. با این حال، آنها شکننده باقی می‌مانند.» برای اطمینان از ماندگاری محوطه، یک پروژه بازسازی در مقیاس بزرگ در پاییز سال ۲۰۲۳ آغاز شد.
