یکی از دلایل مبنی بر اینکه به احتمال فراوان B-۲۱ Raider به عنوان یک هواپیمای پنهانکار با خلبان اختیاری عرضه می‌شود، همپوشانی بین سیستم‌ها و مشخصات یک پهپاد پیشرفته و یک بمب افکن پیشرفته است. سیستم آویونیک، ارتباطات ایمن، مجموعه حسگرها، سیستم‌های جایگزین و شبکه داده‌ای که همگی برای یک هواپیمای بدون سرنشین مورد نیاز هستند، برای نسل بعدی بمب‌افکن‌های پنهانکار هم ضروری هستند.
جانشین بسیار مشهور و مورد انتظار بمب افکن B-2 Spirit متعلق به نیروی هوایی ایالات متحده (USAF) است. Raider و Spirit هر دو محصول نبوغ مهندسان حوزه دفاع هوافضای کمپانی نورثروپ گرومن هستند. با تداوم میراث B-2، پیش بینی می‌شود که Raider معنای نیروی هوایی پنهانکار در قرن بیست و یکم را از نو تعریف کند.
به گزارش روزیاتو، B-21 با تکیه بر فناوری نوآورانه Spirit، قابلیت‌های پنهانکاری در حوزه پایین آوردن امکان شناسایی راداری، ردپای حرارتی و ردپای الکترونیکی نامحسوس را کاهش می‌دهد تا شناسایی بمب افکن پنهانکار برتر نیروی هوایی را برای هر ابزار شناخته شده‌ای که می‌شناسیم غیرممکن سازد.
همچنین انتظار می‌رود که Raider یک هواپیمای مقرون‌به‌صرفه‌تر باشد که در تعداد بسیار بیشتری نسبت به مدل قبلی خود تولید می‌شود، به این معنی که انتظار می‌رود در میدان نبرد بیشتر دیده شود. همانطور که B-21 در حال مهیا شدن برای تبدیل شدن به یک بازیکن اصلی در جنگ‌های فردا برای نیروهای آمریکایی است، اطلاعات بیشتری در مورد این پلتفرم جدید خیره کننده افشا می‌شود.
با توجه به اینکه دوران جنگ هواپیماهای بدون سرنشین در چند سال گذشته به سطوح بی‌سابقه‌ای رسیده است، یک سوال که پاسخ به آن در اسرع وقت حیاتی به نظر می‌رسد، این است که آیا B-21 یک هواپیمای با گزینه اختیاری سرنشین دار خواهد بود – قادر به عملیات سرنشین دار و بدون سرنشین هست یا خیر؟
B-21 Raider جدید به عنوان یک مدافع عقب طراحی شده است، در نقشی که B-21 را به عنوان یک تنظیم کننده پشتیبانی و حملات سهمگین در عملیات‌های هوایی تصور می‌کند. فناوری جدید در سیستم‌های کنترل از راه دور، لینک‌های داده و کنترل خودکار داخلی نشان می‌دهد که گزینه‌های بدون سرنشین می‌تواند یکی از ویژگی‌های واقعی این بمب افکن ساخته شده برای جنگ‌های آینده باشد.
یکی از دلایل مبنی بر اینکه به احتمال فراوان B-21 Raider به عنوان یک هواپیمای پنهانکار با خلبان اختیاری عرضه می‌شود، همپوشانی بین سیستم‌ها و مشخصات یک پهپاد پیشرفته و یک بمب افکن پیشرفته است. سیستم آویونیک، ارتباطات ایمن، مجموعه حسگرها، سیستم‌های جایگزین و شبکه داده‌ای که همگی برای یک هواپیمای بدون سرنشین مورد نیاز هستند، برای نسل بعدی بمب‌افکن‌های پنهانکار هم ضروری هستند.
طبق ادعای Airforce-Technology. com، مهندسان مشخصات پنهانکاری و یکپارچگی ساختاری کلی را برای فاز تولید انبوه قریب الوقوع این بمب افکن در اولویت قرار داده اند؛ چیزی که برای یک دارایی با ارزش بسیار بالا انتظار می‌رود و ابزاری که ماموریت اصلی آن انجام حملات مخفیانه در پشت خطوط دفاعی دشمن است.
اکنون بدیهی است که یک هواپیمای پنهانکار که توسط خلبانانی از نیروی هوایی ایالات متحده پرواز می‌کند و برای دفاع اصلی و تاکتیکی در یک جنگ هوایی طراحی شده است، همه این موارد را خواهد داشت و در سطح کیفی بسیار بالاتری نسبت به یک هواپیمای جنگی بدون سرنشین استاندارد (UCAV) خواهد بود.
مشخصات احتمالی B-21 Raider بر اساس ادعای Army Recognition. com عبارتند از:
خدمه: ۲ نفر
طول: ۶۵ فوت (۱۹.۸ متر)
طول بالها: ۱۵۰ فوت (۴۵.۷ متر)
سقف پروازی: بیش از ۵۰.۰۰۰ فوت (بیش از ۱۵.۰۰۰ متر)
برد: بیش از ۷.۵۰۰ مایل دریایی (بیش از ۱۲.۰۰۰ کیلومتر)
سرعت: بیش از ۰.۹۵ ماخ
توانایی انجام عملیات به صورت خودمختار یا حتی نیمه خودمختار می‌تواند یک تغییر بازی برای قابلیت‌های حمله استراتژیک در نیروی هوایی ایالات متحده باشد. خود Raider می‌تواند بدون سرنشین پرواز کند، یا حداقل بار کاری خلبان را به طور قابل توجهی کاهش داده و خدمه هواپیما را آزاد کند تا به جای آن ها، وظایف تاکتیکی مختلف دیگری را در طول ماموریت انجام دهند.
یکی دیگر از احتمالات جالب و ظاهراً محتمل، وجود این پتانسیل برای خدمه هواپیماست که از Raider به عنوان نوعی مرکز فرماندهی برای کنترل هواپیماهای همکار است. نیروی هوایی و نیروی دریایی ایالات متحده از پیش بررسی برنامه هواپیماهای بدون سرنشین مشارکتی موسوم به Combatative Combat (CCA) یا Loyal Wingman را آغاز کرده اند.
چندین نمونه اولیه روی زمین و کشتی وجود دارد که سرمایه‌گذاری‌هایی را جذب کرده اند. این همراهان وفادار پتانسیل زیادی از خود نشان داده و انتظار می‌رود که نیروی دریایی ایالات متحده به زودی یک مرکز فرماندهی هواپیماهای بدون سرنشین بر روی ناوهای هواپیمابر خود ایجاد کند.
در تفسیری از Warrior Maven، آن‌ها Raider را به عنوان پلتفرمی توصیف می‌کنند که حسگرهایش برای ترکیب داده‌هایی از چندین گره طراحی شده‌اند که به آن اجازه می‌دهند طیفی از سیستم‌های بدون سرنشین را در زمان واقعی هماهنگ کند. این رویکرد، دامنه حمله، قابلیت جمع آوری اطلاعات را افزایش داده و سطح مخاطرات برای سیستم‌های سرنشین دار را کاهش می‌دهد.
همچنین این سوال را مطرح می‌کند که آیا B-21 Raider خود می‌تواند به عنوان یکی از این سیستم‌های بدون سرنشین عمل کند. تاکتیک‌های دفاعی را می‌توان با اجازه دادن به پهپادها برای تحت نظر داشتن تهدیدات بهبود بخشید، در حالی که هواپیمای مادر یک موقعیت پنهان و محافظت‌شده در پشت یک دفاع لایه‌ای را حفظ می‌کند.
این ایده که بمب افکن بعدی آمریکا می‌تواند یک پلتفرم سرنشین دار یا بدون سرنشین باشد، نه تنها موضوع مهندسی و تکنولوژی است، بلکه بحث استراتژی، دکترین و فلسفه نیز هست. اگر B-21 یک هواپیمای با گزینه اختیاری سرنشین دار بودن باشد، بسیاری بر این باورند که باید یک انسان در حلقه عملیات برای حفظ تعادل و رسیدگی به مسائل اخلاقی، قانونی یا بشردوستانه باشد که ماشین نباید در انجام آن‌ها رأساً وارد عمل شود.
برخی زمانی را تصور می‌کنند که Raider بتواند به تنهایی سورتی‌های پروازی انجام دهد و ماموریت‌ها را کاملاً بدون سرنشین انجام دهد. از آنجایی که نیروهای مسلح ایالات متحده در حال توسعه پهپادهای اشتراکی هستند که جایگزین پلتفرم‌های دیگر در میدان نبرد، مانند هواپیماهای شناسایی، تهاجمی و جنگنده می‌شوند – امکان اینکه روزی به زودی شاهد برخاست یک بمب‌افکن پنهانکار بدون خلبان باشیم، به طور فزاینده‌ای امکان‌پذیر می‌شود.
برخی از ناظران تا آنجا پیش می‌روند که مدعی می‌شوند این نه تنها یک احتمال، بلکه یک ضرورت برای جنگ‌های مدرن است که B-21 قادر به پرواز و جنگیدن بدون حضور انسان در نقش خلبان باشد.
علی الحساب تنها کاری که می‌توانیم انجام دهیم این است که منتظر بمانیم و ببینیم که Raider آخرین مراحل تحقیق و توسعه خود را طی می‌کند. یک روز به زودی این پرنده جنگی قدرتمند جدید در ماموریت خود به آسمان خواهد رفت و در سکوت و به سرعت از آمریکا و متحدانش محافظت می‌کند.
